Van wie ben jij? Jul 22, 2020

Dit is de eerste post in vier weken. Wat vliegt te tijd als je druk bent met verven, sjouwen, laminaat leggen en allerhande andere klussen die je gratis bij een nieuw huis krijgt!

Ik loop nogal eens wat af met m'n dochter. Voornamelijk 's morgens naar de BSO (ja, zelfs in de vakantie) en 's avonds weer terug. Op woensdag op en neer naar de winkel en dan naar het station om mama op te halen. 

Ja ja, wij blijven wel in beweging. 

En ook al is het dan Corona-tijd, je komt nog voldoende andere mensen tegen. 

Dochterlief vindt dat prachtig. Ze is een sociaal wezen pur sang en knoopt met iedereen een gesprek aan. Daarbij is ze ook nog eens complimenteus, want de mevrouw een paar deuren verderop heeft een mooi grasveld, de buurman mooie bloemen en een tweetal meiden een schattig hondje. 

En komt er aan de overkant iemand in een blitse auto voorbij? Dan houdt ze zich ook niet stil.

"Coole auto, gast!"

Ze wil ook iedereen leren kennen. 

Zo komen we afgelopen maandag terug van de BSO. Een dame komt ons tegemoet gelopen en passeert haar op weg van de winkel naar haar auto.

"Dat is misschien wel de mama van juffrouw Lonneke."

Nou, dat denk ik niet. Even voor de beeldvorming: juffrouw Lonneke (van de BSO) is een jaar of 25. Deze dame zal net 30 zijn. Biologisch dus niet heel geloofwaardig.

We lopen verder. Links en rechts wordt nog wat gezwaaid. Een meneer duwt een zwaar beladen karretje richting zijn grote zilveren Volvo. 

"Van wie ben jij?"

Hij kijkt ons aan, kratje bier in zijn ene hand, in de andere de autosleutel. Wat vroeg je?

"Van wie ben jij?"

De man lacht vriendelijk, maar je ziet in zijn blik dat hij van die kleine niet echt een duidelijke vraag hoeft te verwachten. Hij wendt zich tot mij. Van wie ben ik?

Ik leg het hem even uit. 

"Ze denkt dat je misschien een papa bent van een kindje op de BSO. Dus als je een papa bent, van wie je dat dan zou zijn."

De man schudt zijn hoofd. Hij legt uit dat hij wel een papa is, maar dat zijn twee dochters Naomi en Elsa niet bij haar op de BSO zitten, want die zijn al elf en twaalf jaar oud.

"Maar ik ben al bijna vier!"

Helaas, toch niet oud genoeg. Ze wenst hem nog veel plezier met al het drinken en samen lopen we verder.

Halverwege til ik haar op mijn nek. Dat was de afspraak, want ze was toch al wel een beetje moe.

Als ze op mijn schouders zit, legt ze haar hoofd op het mijne en deint ze rustig mee op mijn voetstappen. 

"Jij bent de liefste papa die ik ken."

Dat hoor ik nou graag. Ik lach er om.

"En jij bent de liefste dochter die ik ken. En jij bent gewoon van mij."