Vaderdag 2019 - Zo veel enthousiasme Jun 19, 2019
Ruim 40 procent van de Nederlanders vindt dat Vaderdag mag worden opgedoekt. Dat las ik vorige week in de Metro op de weg terug van een avondje shoppen met vrouwlief. Iets met commerciële uitbuiting. Gemiddeld 43%. Dat is best veel. Het beeld is wel ietwat vertekend, want in Flevoland is het 57% en hier in het zuiden maar 31% en 33% in Limburg en Noord-Brabant. Maar dan nog. Gemiddeld 32% dan. Dat is toch 1 op de 3.
Vaderdag. Wat is dat eigenlijk? Eens kijken wat Wikipedia er van vindt:
"Een feestdag ter ere van vaders, waarbij hun vaderschap, vaderlijke plichten en de invloed van vaders in de samenleving wordt gevierd."
Super, helemaal top. Voor mij betekende het jarenlang een stropdas of een asbak knutselen. Ontbijtjes met zwarte broodjes koffie maken. En me alle jaren dat mijn zus wel op de koffie ging en ik niet me schuldig voelen, ook al woonde ik ruim 500 kilometer verder.
Nu ben ik al een tijdje zelf papa en krijg ik getekende meesterwerken en geknutselde pracht en praal. Helemaal leuk natuurlijk, alleen weet ik niet zo goed wat ik er mee moet.
Vrouwlief heeft een junk journal. Dat klinkt rommelig (en dat is het eigenlijk ook), maar daarin kan ze al haar leuke momenten en herinneringen in verwerken. Bonnetjes van een dagje sauna, foto's van een concert, tekeningen en lintjes en dingetjes en datjes van Moederdag. Superleuk, maar niet voor mij.
Mijn kleurplaten gaan dan ook een minder florissant leven tegemoet. Ze belanden voor even op de koelkast of op het prikbord, daarna is het ook wel klaar. Een bananendoos op zolder, waar ieder jaar wat bij komt. Weggestopt, klaar voor de vergetelheid.
Ik vind het leuk om te krijgen. Niet voor de kunstzinnigheid, al straalt die er vanaf. Vooral om het enthousiasme van de kinderen zelf.
Zo sta ik zaterdag in de keuken met dochterlief. Ze wilde me nog heeeel graag een kopje koffie maken. Liever niet, het is al bijna acht uur en ik heb al vier Latte Macchiato's gehad. Ze kijkt sip en met een beteuterde "oh" druipt ze af. Mijn hart breekt nog net niet. Ik probeer het goed te maken en beloof haar dat ze morgen wel weer aan de slag mag, want dan is het Vaderdag.
Ineens draait ze om en springt ze breed lachend op en neer.
"Jaaa! En dan krijg je een cadeautje en een hele mooie fles!"
Ik lach met haar mee en neem de spontane knuffel vol liefde in ontvangst. Kijk, dat bedoel ik nou. Dat enthousiasme, daar doe ik het voor.
Op zondag word ik verwend met ontbijt op bed. Zonder zwarte broodjes, maar met lekkere koffie. Ik krijg cadeautjes - een reep chocola én een zelf gedecoreerde waterfles - en word daarbij geholpen met uitpakken door driftige vingertjes en een uitgebreide uitleg over hoe goed ze haar best heeft gedaan op het versieren van het inpakpapier met washitape.
's Middags kijken we hoe de vogeltjes de broodkruimels van de stoep opeten. Wel veel musjes, niet moeder Duif. Want die heeft ze weggejaagd.
"En die komt niet meer terug, want ze is nu boodschappen doen. Koffie halen voor papa Duif."
Dus. Duiven drinken ook al koffie. Goed om te weten, dan zal ik mijn kopje niet meer onbewaakt buiten laten staan.
Later komen de jongens één voor één ook in de auto. We halen ze op voor een avondje uit eten, want dat wil ik al maanden. Nog nooit gebeurd, wij met ons vijven naar een echt restaurant. En nee, dan tel ik de grote gele M niet mee. Vanavond komt het er dan echt van.
Zoonlief staat me ongeduldig op te wachten op de hoek van de straat. Een grote zilveren tas staat naast hem en hij wil hem het liefste meteen uitpakken. Nee, wachten tot in het restaurant. Het is maar twintig minuten rijden, toch speelt hij het klaar om wel vier keer te zeggen dat hij het zo moeilijk vindt om te moeten wachten.
Kijk, dat bedoel ik nou met enthousiasme.
Ik zit nog niet goed en wel op mijn stoel of ik heb de eerste kleurplaat alweer in mijn handen. Voorzichtig uit het crêpepapier halen, lachen om de grapjes, gedichtjes en de enorme door bonuszoon geknutselde stropdas. Binnen drie minuten ben ik ook een orchidee, een fles hazelnotensiroop en een bus Drink Me Chai Chocolate rijker. Belangrijker nog, ik ben geknuffeld, gekust en nog meer geknuffeld.
Ook het eten slaat aan. Want zelf barbecueën, dat is een schot in de roos. Vooral bonuszoon is onder de indruk.
"Dit is de leukste Vaderdag ooit!"
Kijk, en dan is hij nog niet eens zelf vader.
Voor ruim 40 procent van de Nederlanders mag dit de laatste Vaderdag zijn. Persoonlijk geef ik er eigenlijk weinig om (mijn kids vinden me 364 andere dagen ook wel lief, toch?), maar ik zou het voor geen goud willen missen. Commerciële dag of niet, laat kinderen alsjeblieft lekker enthousiast zijn en vol trots een verbrand sneetje toast in je bed komen kruimelen. Daar wordt toch iedereen blij van?