Trots Apr 4, 2018

Zoonlief is trots op zichzelf. En terecht ook hoor, dit is heus geen misplaatste ijdelheid. Hij vroeg nog een keertje extra bevestiging toen we klaar waren.

"Ik heb echt iets goeds gedaan, he papa?"

Ja vent, dat heb je zeker.

Mijn nichtje studeert fysiotherapie. Voor haar afstudeerproject onderzoekt ze gangbeeldanalyses van kinderen met klompvoetjes om de behandeling te kunnen verbeteren en genezing te voorspoedigen. Nee, mijn voetbalfanaat heeft geen klompvoeten. Maar, zoals bij ieder onderzoek, er moet ook een testgroep zijn. Een nul-lijn, zeg maar. En dat is hij.

Toen ik werd gevraagd of ze mijn jongens een middagje mocht lenen, leek het mij wel leuk. Dus ik heb het ze voorgesteld. De een vond het heel stoer klinken, maar daar kregen we het niet bij gepland. De ander was in eerste instantie ook enthousiast, maar dat kan ook peer pressure geweest zijn. Toen ik het een week later namelijk nog eens vroeg, had hij niet zo veel interesse meer.

Nou heb ik daar eigenlijk geen boodschap aan. Hij vraagt hij bij zo'n beetje alles wat hij doet om hulp. "Kan je mijn sokken pakken? Waar is mijn bril?" Het is nog net niet "kan je mijn eten opeten?", maar snijden dan weer wel. Dus als er dan een kans komt om iemand anders te helpen, dan neem je die aan en doe je gewoon lekker mee. Geen gezeur.

Eenmaal daar, zit hij vol spanning. Energie ook, gelukkig. Die gaat hij nodig hebben. Uit de brief met uitleg:

"Voor de analyse van het looppatroon worden op de heup, het boven- en onderbeen en de voet van uw kind kleine sensoren geplakt."

Dat is het grootste understatement van het hele verhaal. De kleine sensoren vormen, samen met een collectie kabels, een complete stellage om zijn been. Als je hem zo tegen zou komen, roep je hard "CYBORG!" en ren je weg.

"Daarna loopt uw kind met een zelfgekozen snelheid 5 tot 7 keer in het lab heen en weer."

Beetje jammer, zo'n typfoutje in een officiele brief. Daar mag best een nulletje extra staan, want ik denk dat hij de vijftig toch echt wel heeft aangetikt. Op en neer, op en neer. En maar kletsen, en maar lachen. De middag is zonder twijfel erg leerzaam. Allevier de onderzoeksters weten veel meer over MineCraft, Age of Empires en Lego Ninjago dan toen ze diezelfde ochtend uit bed kwamen. Missie geslaagd.

"Na de gangbeeld analyse wordt, indien mogelijk, ook nog een korte klinische test afgenomen en een echo gemaakt van de kuitspier."

Helemaal geweldig. Moe na al dat lopen, rennen, hinkelen, struikelen en kruipen, ploft hij op een onderzoekstafel neer. Met de laptop van mijn nichtje ingesteld op YouTube, ligt hij überrelaxed te chillen terwijl achter hem met een echo-apparaat zijn hele onderbeen wordt doorgelicht.

Opeens horen we een kreet van herkenning.

"Hey, dat is Harrie Potter!"

De studente kijkt trots dat ze ook even mee kan praten. Het gevoel is van korte duur.

"Ja, er heeft iemand heel Hogwarts nagebouwd in MineCraft. En deze jongen laat ons nu zien hoe dat het allemaal werkt enzo."

Ah, daar heb je dat vermadelijde MineCraft weer. Je ziet het lichtje van herkenning gewoon uitflikkeren. Ze doet echt haar best, maar heeft nog een hoop te leren op het gebied van de moderne kleuter.

Even later is het klaar en mag zoonlief nog een cadeautje uitkiezen omdat hij zo goed zijn best heeft gedaan. De dames krijgen allevier nog een dikke knuffel en met een doosje PlayMobil zitten we na een kort ritje in oma's auto weer in de trein, op weg naar huis.

Daar worden de nodige knuffels gegeven. "Hoe was het?" vraagt zijn bonusmama vol interesse. Het verhaal komt er wat hortend en stotend uit, maar over een ding is hij toch heel duidelijk.

"Ik heb meegeholpen om kinderen met klompvoetjes beter te maken."

En daar was het nou precies om te doen. Iemand helpen. Niet alleen mijn nichtje of haar collega's. Maar misschien ook wel die tweehonderd kinderen per jaar die nog met klompvoeten geboren worden. En daar mag je best trots op zijn.