Sociaal zijn Mar 10, 2021

Vroeger, toen ik zelf nog op de basisschool zat, sprak ik vaak af. Vanuit school ging ik dan toch wel een of twee keer in de week naar een vriendje of kwam er iemand met me mee naar huis. Of dan ging de telefoon of stond er zelfs opeens iemand voor de deur.

Dan gingen we buiten voetballen, of fietsen. Speelden we met de Lego en toen we wat ouder werden kwamen daar FIFA en Pokémon op de PC bij. 

Dat sociale gedrag heb ik inmiddels afgeleerd. Verder dan de semi-verplichte vrijdagmiddagborrel (volledig online natuurlijk) kom ik eigenlijk niet. 

Bonuszoon deed dat wel voordat de lockdown begon. Vooral op woensdag, want dan kon een vriendje mee naar zijn vader genomen worden en dan kon hij pronken met de immens grote verzameling games die hij daar heeft opgebouwd. En vervolgens de hele middag gamen natuurlijk, wat anders. 

Ook bij ons thuis werd er wel eens afgesproken. Vanuit school werden er dan moeders aangekeken en bepaald wie waarheen zou gaan. De ene keer bij ons, de andere keer bij een ander. Maar vaak gebeurde dat niet. En afgezien van het spontaan klinkende "mama, kan ik vanmiddag afspreken?" was het altijd met voorbedachte rade in de pauze al lang beklonken.

En als er dan al eens iemand kwam, speelden ze bordspelletjes. Stratego, Lego Minotaurus, soms zelfs een gewaagd potje Risk. En als zoonlief toevallig ook in huis was, werd er nog wel eens naar buiten getogen om met de Nerf geweren soldaatje te spelen.

Maar ja, dan kom je opeens in een Corona lock down. En wat doe je dan? Dan kun je niet meer uit school met iemand mee naar huis. Want school, dat is je huis. 

Met andere woorden, je moet er op uit. En dat is wel grappig. 

Want waar we ons in het vorige huis afvroegen hoe de bel ook al weer klonk, gaat-ie nu geregeld. Dan is het soms PicNic, DHL of PostNL. Maar veel vaker is het maar een paar turven hoog.

"Hallo! Kan hij buiten komen spelen?"

De eerste keer dat dit gebeurde, wist ik even niet wat me overkwam. Ik bedoel, een kind aan de deur. Die vraagt of een ander kind komt spelen? Wow... Dat is gewoon, antiek!

Maar inmiddels ben ik er aan gewend. Ze lopen de deur nog net niet plat. Dagelijks belt er iemand aan voor deze populaire jongen in groep 8. Soms zelfs meerdere keren op een middag. De teleurstelling is dan groot als ik moet vertellen dat hij al op pad is, maar dat duurt ook weer nooit lang. "Oh, dan zijn ze vast daar, ga ik daar wel kijken." En weg steppen ze. 

En nu dat de lock down voorbij is, gebeurt dat nog steeds. Het is niet meer "mag ik daar gaan spelen" of "mag hij hier komen spelen", maar "mag ik met hem naar het schoolplein/voetbalveld/skatepark". Echt grappig om te zien hoe dat sociale contact tussen de kinderen eerst een paar weken stil heeft gelegen, maar inmiddels weer op volle toeren draait. 

En als de een dat mag, wil de ander dat natuurlijk ook... En dus wil dochterlief ook afspreken. Op vrijdag luncht ze bij een klasgenootje. Op dinsdag speelt ze na school bij een ander klasgenootje en op woensdag klimt ze bijna over de schutting om bij het buurjongetje te gaan ravotten.

Het tijdperk van thuis afspreken is voor de oudste dus zo'n beetje voorbij. Maar voor de jongste staat er nog een wondere wereld te wachten. Ze zit nu in groep 1, dus de aankomende 7 jaar (er van uit gaande dat Corona eindelijk wel een beetje aan banden wordt gelegd en de kinderen gewoon lekker naar school kunnen blijven gaan) kan ze haar sociale ei vast ruimschoots kwijt.

Niet vergeten: extra flessen ranja op het boodschappenlijstje zetten.