Vroeger huilde ik om alles. Om de minste of geringste tegenslag biggelden er al tranen over mijn wangen.
Mijn ouders vonden dat maar stom. Maatregelen werden getroffen. Ik moest zelfs verplicht mee op zeilkamp als ik niet zou stoppen.
Verdraaid, wat had ik een hekel aan zeilkamp. Drie zomervakanties achter elkaar. Dat zegt dus genoeg.
Toen overleed de buurman. Ik ben met mijn moeder meegegaan naar de begrafenis. Ik huilde niet. Zij wel. Toen we thuiskwamen, heb ik gevraagd waarom dat wél mocht. Nou ja, iets met emoties. En dat het overlijden van een vriend wel iets is om over te huilen, maar het laten vallen van een Lego-autootje niet. Dat soort dingen, je kent het wel.
Vervolgens ben ik dus netjes minder gaan huilen. Maar toen werd ik "emotioneel onbereikbaar". Dat was nou ook weer niet de bedoeling, bleek later. Het is ook nooit goed.
Inmiddels heb ik een balans gevonden waar ik, en de mensen die het dichtste bij me staan, tevreden mee zijn. Ik huil niet meer om Lego die kapot valt. Wel om mensen die overlijden. Niet als Charlotte toch niet de Mol blijkt te zijn, wel bij de All you need is Love kerstspecial.
Maar weet je waar ik nou echt niet tegen kan?
Huilende kinderen.
Echt, wat een aanstellers.
Oké, als je je hoofd heel hard tegen de bar stoot, mag je huilen. Dat doet pijn. Als je dat voor de tweede keer in 5 minuten doet, mag je nog een keer huilen. Maar dan ga ik ook een beetje lachen, oké?
Als je een porseleinen beertje dat mama voor haar 8ste verjaardag heeft gekregen en jij hebt geadopteerd uit boosheid tegen de muur gooit en het kapot gaat, mag je ook huilen. Want dan voel je je vast heel schuldig.
Als van de 30 rekensommen er maar 4 fout maakt, mag je niet huilen. Want dan heb je 't gewoon keigoed gedaan.
Als je mama mist, mag je niet huilen. Want die heb je vanmorgen nog gezien. Je mag pas gaan huilen als je mensen minimaal een week niet gezien hebt. Overledenen uitgezonderd, daar staat geen tijd op.
En als je 's morgens om 6 uur heel goed zelf wakker bent geworden om te gaan plassen (hoera!) en vervolgens in bed gaat liggen, mag je ook niet huilen. Al helemaal niet als ik dan bij je kom zitten om uit te vissen wat er aan de hand is en je dan, in plaats van stopt, harder gaat jengelen.
Kom op zeg, geef gewoon antwoord als ik je wat vraag. 't Is verdorie nog donker buiten, ik had nog een half uur in m'n nest kunnen liggen. Ik heb je geknuffeld, je bed is niet nat en je hebt een slokje drinken gehad. Wat wil je nou nog van me?
Om 20 over 6 sta ik dus onder de douche, want na dik een kwartier soebatten is mijn geduld inmiddels op.
Een tijdje later kom ik gekalmeerd weer beneden. De kleuter ligt inmiddels bij mijn vrouw in bed, die leest een verhaaltje voor. Het ziet er best relaxed uit.
Wij kijken elkaar even aan. Mijn vrouw heeft een weemoedige blik in haar ogen.
"Ze heeft koorts."
Zucht...
Oké, oké, vooruit dan. Als je 's morgens om 6 uur heel goed zelf wakker bent geworden om te gaan plassen (hoera!) en vervolgens in bed gaat liggen, mag je dus wel huilen. Maar alléén als je ziek bent, anders niet.