Waarschuwing: in deze post komen een aantal scheldwoorden voorbij. Ik kan er ook niks aan doen, heb ze ook maar van 'horen zeggen'.
Doe jij dat ook wel eens? Er iets uit flappen als die hete pan op je tenen stuitert? Of als je dat tabblad in je browser sluit waar je net een half uur lang hebt gezwoegd op een e-mail of post op een forum?
Ik wel. Meestal iets Engels, want die woorden vind ik gewoon grappiger dan de Nederlandse. Fudge bijvoorbeeld. Klinkt als, maar is het net niet. Of balls. Klinkt ook als, maar dan netter.
En ja, ook de Engelse poep komt wel eens voorbij. Ik ben ook maar een mens. En af en toe zit het gewoon even tegen.
Wat ik dan jammer vind, is dat er halve scheldkanonnades worden afgevuurd in gewone gesprekken of zinnen. Zo lopen we afgelopen weekend in de dierentuin. Er komt iemand van de trap af gelopen en die verstapt zich op een tree. Daar kan die trap ook niks aan doen hoor, die man was te druk met op zijn telefoon te turen.
En ja, als je dan even boos bent op jezelf en je een keer shit wil zeggen, kan dat best. Maar moet dat dan zo uitgebreid?
Godverdomme, tief ik bekant van die kankertrap af!
Er was niemand in de buurt tegen wie hij het kon zeggen. Het was dus een woede-uitbarsting tegen zichzelf, wij waren toevallige voorbijgangers die net midden in zijn zin om het hoekje kwamen.
Wat is er mis met het alternatief?
Potverjandriedubbeltjes nog 'es aan toe, waarom kijk ik dan ook niet uit waar ik loop in plaats van aan dat vermaledijde scherm gekluisterd te zitten
Misschien een beetje lang, maar ik vind persoonlijk potverjandriedubbeltjes gewoon een erg leuk woord.
Maar oké, dan ben je weliswaar en publique in de speeltuin, maar toch een beetje quote-unquote alleen. Dan geef je jezelf even op je kop, alleen verbloem je het met een trap.
Iets anders is het dan als je op een gemiddelde woensdagmiddag naar de radio zit te luisteren. Een van de grotere zenders van Nederland in dit geval, dus ik ben vast niet de enige die op dat moment op die frequentie de radiogolven binnen haalt.
Daar hoor je een DJ vertellen over een artiest die het leuk vind om, tijdens zijn concerten, een taart in het publiek te gooien. Ik zie er de humor niet van in, hij schijnbaar wel.
Anyway, iedereen weet nu wat die man doet, toch? Een taart in het publiek gooien tijdens een concert, omdat hij dat leuk vindt. Goed, fijn dat we op een lijn zitten.
De radio-DJ omschreef het een tikkeltje anders.
Die kan echt zo'n klojo zijn. Hij vindt het de shit om een kuttaart in het publiek te flikkeren.
Uhm... Pardon?
Nou, sorry hoor. Call me old fashioned, maar ik denk dat je zo'n soort taalgebruik echt niet nodig hebt om 'cool' te zijn of om je 'vlotte babbel' tijdens het volgende functioneringsgesprek als onderhandelingsmateriaal voor die langverwachte salarisverhoging te kunnen gebruiken.
Wij houden daar met onze kids ook rekening mee. Helemaal omdat de kleinste op dit moment alles weg heeft van genetisch mislukt experiment en verdacht veel weg heeft van een na-apende papegaai met een olifantengeheugen. Je hoeft maar iets te denken en ze zegt het drie weken later nog na. Hilarisch, maar lichtelijk gevaarlijk.
Oh trouwens, voor dat ik het vergeet. Schatje? Laten we dat etentje bij je moeder maar afzeggen volgende week. Ik heb mijn mond gisteren voorbij gepraat.
Maar nee, onze jongens hebben we op zich best goed onder controle. Stopwoordjes hebben ze allebei en als er iets fout gaat galmt er ook een crap door de kamer. Prima, zo lang het daar bij blijft, heb ik daar vrede mee.
Fast forward naar gisteren. Zoonlief heeft zijn eerste voetbaltraining. Natuurlijk ga je dan mee en sta je bijna twee uur - "kan die trainer geen klokkijken? Ze hadden al twintig minuten klaar moeten zijn!" - langs de lijn om je kroost bemoedigend toe te juichen.
Shit!
Het ene na het andere toptalent schopt de bal naast de goal. Ook daar worden levenloze attributen als schuldigen aangewezen. Het is natuurlijk altijd de bal die te scheef gaat, het grassprietje dat uitsteekt of de goal die te ver naar links staat. Zou ik ook zeggen.
Maar ook daar gaat het niet verder dan dat. Bewonderenswaardig eigenlijk, ik had het erger verwacht. Waarom? Geen idee. Misschien kijken de kids liever Engelstalige Netflix-series met ondertiteling en populaire YouTube filmpjes van beschaafde vloggers dan naar de radio te luisteren, zullen we maar denken.
Ik vind het prima zo. En hou mijn hart vast voor over een paar jaar. Wanneer de jongens in de pubertijd zijn en de jongste in groep twee zit of zoiets. Laten we hopen dat we geen abonnement op de "papa en mama van die kleine blonde daar? Komen jullie maar even mee naar binnen" krijgen.