"Papa, mogen wij vanavond opblijven?"
Die vraag hoor ik deze week vaker dan normaal. Herfstvakantie. Leuk hoor!
Opblijven... Wat is dat eigenlijk? Doorgaans ligt het grut om half acht in bed te lezen en gaat om acht uur het licht uit. Is half negen dan al vertraging genoeg om als opblijven geclassificeerd te worden? Of moet dat minimaal een uur na bedtijd zijn?
En als je dan een tijd hebt, wat ga je dan doen? Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar als ik eindelijk beneden ben na een heel bedtijd-ritueel, is het me-time.
En ja, dat betekent eerst nog de afwas...
Maar daarna is het dan echt mijn tijd. Doe ik waar ik zin in heb. En dat valt vaak in de categorie NSFK: Not Suitable For Kids.
Dus nee. Opblijven is niet mijn grootste hobby.
De vraag komt ook op de meest vreemde momenten. Kijk, net voor of na het avondeten kan ik dat nog wel begrijpen. Dan komt het moment van de waarheid wel heel dichtbij.
Maar bij de lunch? Of aan het ontbijt? Of de dag ervoor bij het naar bed gaan?
Het mooiste gebeurt op zondagmorgen. Om kwart voor acht 's morgens is de hele bende al wakker. Rap naar beneden, want mama slaapt uit.
"Mogen we voor de lunch gamen?"
Ik antwoord met een nee. Misschien mag het wel. Maar als ik nu "misschien" zeg, krijg ik iedere vijf minuten diezelfde vraag weer gesteld. Of ik het inmiddels al weet. Waar het van afhankelijk is.
Met het ontbijt goed en wel door de keel, ploffen ze op de bank. Ze vervelen zich. Nog geen half uur uit bed en ze vervelen zich NU AL!
Let wel, we zijn gewoon thuis, niet eens op vakantie. Een hele kast vol met spellen, Clicks, Lego en auto's tot hun beschikking. Maar voor deze twee geldt no gaming equals boredom. Heel irritant.
Oké, dus twee verveelde jongens hangen languit op de bank, verveeld te zijn.
"Papa, mogen we vanavond opblijven?"
Ik kan niet anders dan lachen. Ze vinden het vervelen schijnbaar zo leuk, dat ze het nog langer willen doen.
Ach, dan laat dat gamen ook maar zitten. Maak ik me er opeens een stuk minder druk om.