Een feestje mag gevierd worden. Het significeert een mijlpaal in je leven. 'Even stilstaan bij', zoals een niet nader te noemen uitvaartmaatschappij het noemt. Dus mag onze dochter opblijven. Als ze vijf maanden wordt.
Oké, geen grandioze mijlpaal, maar toch. Het grappige is wel dat, ook al zou ze al lang en breed in bed moeten liggen, ze hartstikke wakker blijft. Gezellig kletsen en lachen. Dat vindt ze leuk.
Eigenlijk is dat best typisch. Amper vijf maanden oud en nu al luistert ze beter dan onze jongens en aandachtiger dan mijn vrouw. Met grote blauwe kijkers starend en haar guitige mondje half open, hangt ze als het ware aan mijn lippen. Wat een meid!
Onze jongens vinden dat ook leuk. De een verovert stad na dorp en drijft handel met denkbeeldige landen waar meneer Trump nog jaloers op zou worden en de andere rijdt iedereen van de kartbaan af in een heuse bolide. Maar zodra kleine dame ook maar een kik geeft, zitten ze in hun opperbeste babystem te oeh-en, ah-en en ja, zelfs in haar bolle wangetjes te knijpen als volleerde kraamtantes.
Anderen vinden het soms lastig. Neem mijn nichtje van tien. Schat van een meid, kletst je altijd de oren van je hoofd en is helemaal gek van onze telg. Maar verder dan een 'hoi klein meisje' komt ze zelden. Vreemd, maar goed.
Zelf heb ik er geen problemen mee. Ik praat namelijk sowieso al veel. Voornamelijk tegen mezelf, dus antwoord verwacht ik toch al niet zo zeer. Heerlijk dan om gewoon mijn verhaal te kunnen doen aan iemand die het oprecht boeiend vindt om naar mijn stem te luisteren.
Zo ook de bewuste 'feestavond'. Ik heb er net een dikke drie uur programmeren op zitten, terwijl vrouwlief ons Netflix abonnement eens flink misbruikt. Terwijl zij zichzelf naar de keuken stuurt om de nacht en ochtend voor te bereiden, word ik achter mijn laptop vandaan gedirigeerd om onze dochter te beschermen tegen onfortuinlijke tuimels van de bank. En dan komt het.
"Hey mooi meisje." Daar begint het mee. Sterke opening, ik krijg meteen een glimlach. Hier moet ik mee doorgaan. Zo gedacht, zo gedaan.
De daaropvolgende tien minuten geef ik haar een uitgebreide toelichting over mijn gestelde en gehaalde doelen van de afgelopen uren. Over hoe ik met het gebruikte PHP framework en de API van de hoofdleverancier van mijn werkgever het voor elkaar heb gekregen om een groot stuk van onze dagelijkse werkzaamheden te automatiseren. Over hoe ik nog eigenlijk twee dingen wil doen, maar dat ook tot morgen kan wachten.
Terwijl ik mijn hart lucht, komen er naast schattige glimlachjes ook aandoenlijke brabbels. Ze snapt het! Sterker nog, ze geeft me feedback! Dubbel zo enthousiast ga ik verder over functionaliteit die ik nog mis maar misschien wel in moet bouwen.
"Je hebt gelijk, als ik dit zo en zo doe, scheelt dat in die 'class' weer een dubbele parameter en ziet de code er ook overzichtelijker uit."
"Braaa wuuh iiiiiiew"
Gefeliciteerd liefste. Je bent vanaf nu papa's favoriete dochter.