Wacht... WAT!?"Zeg, wist je dat het nog maar drie weken is tot Sinterklaas?"
Verrek ja, je hebt gelijk. Over drie weken viert die oude man zijn verjaardag al weer en worden er honderdduizenden cadeauverpakkingen verscheurd door grijpgrage kinderhandjes. We hebben net de verjaardag van zoonlief achter de rug en het lijkt nog maar weken geleden dat dochterlief haar eerste vierde, maar ook dat is al weer maanden terug. En nu komen de juten zakken weer tevoorschijn en duurt het niet lang meer voordat ook de jaarlijkse boom weer uitgezocht mag worden.
Persoonlijk kan ik niet wachten totdat de kids allemaal op een leeftijd zijn gekomen dat het niet meer zo nodig hoeft. En nee, niet een jaar of zestien dat hun vrienden vol afkeer zeggen "maar je viert dat toch niet met je ouders zeker??" maar een stap eerder. Zo van "Psst... ken jij het geheim al?".
Nee, voor mij hoeft het allemaal niet zo nodig. Die spanning bij de kids. Vol verwachting klopt hun hart en daardoor vervalt iedere geheugenfunctionaliteit als het op gedragsregeltjes aan komt. De stress bij de ouders, want hebben we wel genoeg? Vinden ze het wel leuk? En dan zijn wij ook nog eens gescheiden ouders. Wat krijgen ze al bij de andere ouder? Moeten we dat matchen? Nee dank je, ik sla wel een jaartje (of tien) over.
En het ergste is nog dat we nóg een keer moeten. De jongste snapt er deze ronde nog niks van, maar volgend jaar als de jongens niet meer geloven, doet zij het wel. Verdorie.
Maar van de andere kant... Zo'n lief klein blond koppie met een veel te grote muts en zwarte vegen over haar gezicht, bovenop mijn schouders, breed lachend en zingend en klappend en zwaaiend naar een groep verklede volwassenen... dat is toch ook wel veel waard. En daarom zingen we de aanstaande zeven of acht jaar toch nog maar gewoon een paar keer een liedje over een stoomboot en een lekke fietsband.
En zetten we voor volgend jaar een alarm ergens in augustus om een bepaalde Chinese website leeg te kopen. Je kan niet op tijd genoeg beginnen, zeg maar.