Nu is dit niet de eerste dit jaar waarvoor ik ben uitgenodigd eigenlijk. Het is namelijk de tweede. De eerste heb ik niet bezocht. Voor ons een lastige tijd. Vrijdagavond vanaf acht uur, dan hebben we er drie in bed liggen en oppassen liggen niet voor het oprapen. Daarnaast ken ik de bruid wel, maar heb ik de bruidegom nog nooit ontmoet - laat staan de rest van de gasten. Zo'n sociaal genie ben ik nu ook weer niet.
De bruiloft van over anderhalve week ligt anders. Het is de tante van mijn zoon. De zus van mijn zoon zijn moeder. Dus ja, een en een is twee: het is mijn ex-schoonzus. Uhm...
Toen ik de uitnodiging kreeg, keek ik eigenlijk wat raar op. Grappig genoeg heb ik de uitnodiging zelf gemaakt, want ik ben de handige Harrie als het op digitale bewerking aankomt. Of in ieder geval, die reputatie heb ik. Nogal onterecht al zeg ik het zelf. Maargoed, ze waren er blij mee. Zo blij, dat ik ook mag komen.
Dan ga je aan het denken. Ze is mijn ex-schoonzus. Met de nadruk op 'ex', zeg maar. Wat ik heb eigenlijk nog met haar van doen? Als het nu mijn ex-vrouw zou zijn, was het een ander - misschien nog wel raarder - verhaal geweest. Maar dat is het niet, het is haar zus. De tante van mijn zoon. Best ver weg dus.
Van de andere kant, het is zo lang dichtbij geweest. En ook al zijn we in de afgelopen vier jaar uit elkaar gegroeid, nog geen vijf maanden geleden liepen de tranen net zo hard over mijn wangen als over de hare bij de begrafenis van haar vader. Nog geen vijf maanden geleden waren de knuffels net zo goed voor haar als voor mij belangrijk. Want of je het nu wil of niet, emotioneel word je toch op zo'n moment.
Maargoed, terug naar de bruiloft-at-hand. Natuurlijk ga ik er heen. Want het is mijn ex-schoonzus en ik ben blijf voor haar dat ze gelukkig is met de partner die ze heeft gekozen, de partner die ze al had toen ik nog wel haar zwager was. En daarbij is het een uitgelezen kans om een extra vrijdagmiddag met mijn zoon te scoren. Mijn zoon, die gegarandeerd als een echte heer ten tonele zal verschijnen en er gelikter uit zal zien dan zijn ouweheer met flitsende kleren, een superstoer kapsel en een grijns van oor tot oor. Een charmeur van top tot teen. En dan moet ik opeens aan een oudhollands gezegde denken.
Alvast gefeliciteerd aan het bruidspaar, laten we er een superdag van maken. Happy days!"De appel valt niet ver van de boom."