Volgens deskundigen is het belangrijk om grenzen te stellen bij kinderen. Er moet duidelijk zijn wat wel, maar vooral wat niet mag. En als iets mag, moet daarvan duidelijk zijn hoe veel, hoe lang of hoe duur dat mag.
Dat geldt ook voor schermtijd. Er moet een grens zijn over hoe lang er gegamet mag worden en die moet duidelijk zijn. Doktoren adviseren maximaal twee uur per dag en uiterlijk een uur voor het slapen gaan moet het scherm uit staan.
Dat is toch pech hebben, want de jongens gaan na Wie is de Mol ten Moltalk toch echt linea recta naar bed.
Daar zijn verschillende redenen voor te noemen. Het gaat dan over motorische fitheid, slaapgebrek, oog- en kijkproblemen en geestelijke gevolgen. Kortom: het is nog al wat, dat gamen.
Nou wil ik er nog eentje aan toevoegen.
Verveling.
Afgelopen zaterdag wordt er voor de lunch gegamet. Normaal gesproken kan dat niet, want dan sta ik een uur langs de lijn te blèren naar voetballertjes. Nu is het vakantie, en als er dan op z'n allerliefst gevraagd wordt of het alsjealsjealsjeblieft mag... Wie ben ik dan om nee te zeggen.
Blijft er natuurlijk wel een lange middag over. Wat gaan jullie dan doen?
"Dan gaan we met de Lego spelen, of buiten, of lezen."
Kortom: we vermaken ons wel. Top.
Er wordt gegamet -en Paw Patrol gekeken- en er wordt geluncht. En dan is de schermpjestijd op.
Terwijl zoonlief mij vraagt of ik boven met de Lego (sorry, Duplotrein...) kom spelen en vrouwlief in haar element zit te knutselen aan tafel, zit bonuszoon te mokken op de bank.
Ik kom een paar keer beneden om batterijen te verwisselen in een arsenaal aan treintjes. De blik van mijn vrouw wordt steeds minder vrolijk. De negatieviteit vanaf de bank speelt haar parten.
"Ik verveel me."
Dan ga wat leuks doen. Kom boven spelen. Lees een boek. Teken wat. Ga buiten een regendans doen.
"Maar ik wilde helemaal niet voor de lunch gamen."
Ja, nee, zo werkt dat niet. Dan had je vanmorgen op de bank moeten blijven zitten met je Ducky in plaats van als een kwispelend keffertje naar de laptop te springen.
Eigenlijk is het toch erg dat je een heel huis vol speelgoed, spellen, boeken en knutselspullen hebt, maar dat een jongen van (bijna) 11 zich niet kan vermaken als hij niet achter een scherm kan gaan zitten.
Uit wetenschappelijk onderzoek is gebleken dat het goed is als kinderen zich vervelen, want dan wordt de creativiteit en fantasie van een kind aangeboord.
Nou, excuse me, Madam Doctor, maar daar klopt in dit geval dus echt geen reet van. Deze jongen zit rustig vier uur lang op de bank, zonder een greintje creativiteit of fantasie.
Twee dagen later sta ik af te wassen. Chromebook erbij, YouTube op het scherm, ik vermaak me wel even in mijn eentje met mijn gezelschap. Niet alleen dus, want bonuszoon komt er bij staan.
Nou kunnen allebei de jongens zich urenlang vermaken met YouTube. Filmpjes over MineCraft, Fortnite of welk ander spel dan ook worden wellustig weggekeken.
Nou is dat niet echt mijn ding. Ik heb namelijk een filmpje op staan over -GEEK ALERT- Blade Components in de nieuwe versie van PHP Framework Laravel.
Laten we wel wezen: bonuszoon weet (nog) niets van programmeren. Heeft geen idee wat PHP is, laat staan een framework, Laravel of Blade.
Zijn moeder vraagt hem of het interessant is.
"Jawel. Denk ik. Het is niet voor mij."
Toch blijft hij staan kijken, zijn ogen vastgelijmd aan het scherm.
Het scherm dat zonder mededogen vasthoudt. Een magnetische aantrekkingskracht die, zelfs als het uit staat, zijn invloed uitoefent op de verveelde jeugdigheid.
Iets zegt me dat als je in de jaren twintig van de vorige eeuw ene meneer Farnsworth of Zworykin had aangesproken en ze had verteld dat hun uitvinding dit effect zou hebben, ze je allebei vierkant hadden uitgelachen.