Kleine jongetjes worden groot. Kleinere meisjes worden ietsjes groter, maar blijven vooral lief en schattig.
Said no father ever.
De jongens kennen gelukkig nog geen niet veel schaamte. Ook bonuszoon niet, die plompverloren zijn zwembroek uittrekt en poedelnaakt in de zon gaat liggen baden. Bij mijn ex in de achtertuin. Heerlijk is dat.
Zoonlief heeft daar iets meer problemen mee. Uitkleden op zich gaat prima, maar een onderbroek blijft aan. Zelfs in diezelfde achtertuin bij zijn eigen mama houdt hij zijn zwembroek aan. Nou kan dat ook liggen aan het feit dat hij een attentiespan van een goudvis heeft en iedere vijf minuten van gedachten verandert.
Ik ben klaar met zwemmen. Pak maar een boekje, ga lekker liggen lezen.
Ik ga toch weer zwemmen. Pas op dat je je boekje niet nat spettert.
Ik ben toch klaar met zwemmen. Ja hey, zo blijven we aan de gang.
Tijdens de bewuste zwem-middag komen de geslachtsdelen ter sprake. Die van de ene is toch echt wel groter dan die van de andere. Mijn ex vraagt zich af waar dat aan ligt. Ik weet haar te vertellen dat onder andere dat gedeelte van de lichaamsbouw genetisch bepaald wordt, net zoals zo veel andere dingen.
Als ik deze conversatie later aan vrouwlief vertel, begint ze te giechelen.
"Nou, die jongeheer stond vanmorgen al aardig paraat toen ik ze wakker ging maken."
Best grappig eigenlijk. Zijn ze net wel/niet tien en werkt dat gedeelte van het lichaam toch al. Ik ben benieuwd wanneer de eerste bij me aan klopt voor wat fatherly advice. Als ze dat al doen...
Dochterlief is nog klein en schattig. Ze vindt het, net zoals haar grote broer, heerlijk om poedelnaakt rond te lopen. Dat kan, voor zo ver ze buiten is en een ongelukje weggespoten kan worden met een tuinslang.
Ook als ze uit bad komt, ligt ze helemaal bloot op de comode terwijl mijn vrouw haar afdroogt en insmeert met babyolie. Dit proces gaat zelden vlekkeloos. Tegenstribbelen? Daar is ze een kei in.
"Als je nou niet heel snel op houdt, roep ik papa naar boven."
Het is een dreigement dat normaal gesproken hout snijdt. Want papa? Daar wil ze het liefste niks mee te maken hebben - tenzij ze er mee kan stoeien.
"Dat wil ik!"
Uhm. Wacht, wat? Dat wil je?
Blij verrast ren ik met sprongen van drie treden tegelijk naar boven. Zodra mijn hoofd rond de deur verschijnt, wordt de bubbel gebarsten.
"Nee, niet jij. Mama doen."
-zucht-
Wat doe ik dan hier? Geen idee, maar ik blijf maar staan. Ik ben een soort pressiemiddel voor mama. De kleine dwarsbomer moet zich nu gedragen, anders zal ik het over gaan nemen. Een mager oké komt er uit haar mond en ze blijft - wonderbaarlijk genoeg - liggen.
Terwijl vier grote handen haar insmeren, helpen haar eigen twee handjes mee. Lekker glibberen en glijden over haar buik, heel gezellig. Dan reikt ze iets verder naar beneden en blijft daar hangen.
Ongegeneerd wrijven haar vingers in het rond, terwijl de grijns op haar gezicht steeds breder wordt. Mijn vrouw en ik kijken elkaar aan met zo'n blik van uhm... moeten we dit goedkeuren?
Kinderlijk onschuldig, zullen we het maar noemen. Op mijn vraag of het fijn voelt, antwoord ze volmondig jahaahaa en de grijns wordt alleen maar groter.
Goed. Tijd om de rug in te smeren. Draai je maar om. Dan zal het spelen wel over zijn.
Niets is minder waar. Nog geen drie tellen ligt ze op haar buik of ze wipt haar billen omhoog, wurmt twee armpjes er onder en wriemelt met haar vingertjes lekker verder.
We zuchten nog een keer en kijken elkaar lachend aan. Ik haal mijn schouders op, mijn vrouw doet hetzelfde.
Als ze er maar plezier in heeft.