Onze nieuwste aanwinst, een mooie jongedame van inmiddels vijf maanden, slaapt tegenwoordig 's nachts door. Hoera! Dat betekent wij ook hele nachten door ku...
Oh wacht, laat me die zin maar niet afmaken. 'Jynxing it', noemen ze het in het Engels. Nou, dat hebben dan vást al een keer gedaan.
Nacht 1.
"De laatste voeding was om half elf, dan zal ze om zeven uur zich wel weer melden."
Ik hoor het mijn vrouw nog zeggen. 'Om zeven uur', dat betekent acht uur onafgebroken slapen!
Papa?
Met een half oog kijk ik op de wekker. 3:27. Dat was niet de afspraak.
"Ik heb een ongelukje gehad."
En jongedame? Die kwam om half acht pas.
Nacht 2.
"Laten we haar nog maar een keer om half elf laten eten, misschien hebben we vannacht wel geluk."
Ik wil er graag in geloven. Beide jongens nog een keer extra plassen voordat we het licht uit doen. Een oogje dichtknijpen als ze, na een half uur, ieder voor de derde keer nog naar de badkamer 'sluipen'.
Mama?
Ik draai me om en doe net alsof ik het niet gehoord heb. Ik ben toch zeker mama niet? Al helemaal niet om... Met een vluchtige blik zie ik 2:nogwat staan.
"Ik heb een nachtmerrie gehad."
Dat is duidelijk. Ik ben mama niet.
Nacht 3.
Voor de derde nacht op rij licht de kleinste telg (en wij dus ook) voor elf uur in bed. We doen een schietgebedje, spelen een spelletje airhockey op de telefoon (echt een aanrader!) en gaan na een kus, wat knuffels en hoopvol 'tot morgenvroeg' ieder aan onze eigen kant van het bed liggen.
Papa? Mama?
Daar kunnen we allebei niet onder uit. Geen excuses meer. Twee slaperige hoofden verheffen zichzelf van hun zachte kussens.
"Mogen wij naar beneden?"
Pardon!? Ben je nu helemaal beso... Oh wacht, het is al half acht geweest. Ja hoor jongens, doe maar lekkere warme sokken aan, draaien wij ons nog een keer om.
Want die kleine dame? Die komt toch pas over anderhalf uur.