Onze kleine kleuter is nogal... avontuurlijk, zullen we maar zeggen. En tegendraads.
En het er niet mee eens dat ze naar bed moet.
Zeg, begon ik twee weken terug ook al niet zo?
In de tussentijd is er niet veel veranderd. Nog steeds komt ze iedere avond wel een keer van haar kamer af. Nog steeds vind ik iedere nacht bij het laten plassen nog spullen op haar kamer die er niet horen. Bijvoorbeeld:
Oké, niet meer zo gortig als die ene nacht, maar toch. Genoeg reden om boos te worden.
We hebben van alles geprobeerd. Uitgelegd dat het toch echt de bedoeling is dat ze in bed blijft liggen. Repetition is key. Gevraagd. Gepraat. Gemopperd. De deur dichtgedaan. Onze deuren dichtgedaan. De dag erna straf gegeven. Alles tegelijk...
Maar ze blijft komen.
"En nou ben ik het zat," mopper ik na de zoveelste keer tegen mijn vrouw. "Ik rij morgen naar de Gamma voor een slot op die deur."
Gelukkig zet ze me met twee voeten op de grond. Dat kan natuurlijk niet, want de Gamma is dicht. Oh ja, en pedagogisch verantwoord is het ook niet.
Snap ik, weet ik ook wel, was het ook niet echt van plan. Maar het alternatief is dat ik morgenavond op onze slaapkamer ga zitten met een knu(ff/pp)el. Of m'n Chromebook, een van de twee.
En zo zit ik dus op maandagavond vanaf 20:00 op bed. Met m'n Chromebook, te werken aan een website.
In alle rust, wel te verstaan. Want er komt niemand op visite. Dat is toch wel heel frappant.
Van de andere kant, misschien heeft ze me gehoord en denkt ze "mij niet gezien". Die kans zit er ook nog wel in.
De dag erna zit mijn vrouw in onze kamer. Ook zij blijft alleen. Geen getrippel, geen missende objecten als we naar bed gaan.
En op woensdag nemen we de gok. Ik op zolder, zij in de huiskamer. En warempel, er ligt een stapel muntjes verstopt achter de stoel als we 's avonds gaan kijken.
Goed, tijd voor plan... uhm... D? D voor Donderdag. Ik vind 't goed.
"Luister, jij blijft in je bed, anders kijk je morgen geen televisie."
Met de nadruk op morgen dus. Toekomstmuziek. Hele treurige toekomstmuziek. Een mooi dreigement, maar toch blijft ze niet in haar bed. Dat is jammer, want dat betekent dat ze op vrijdagmiddag geen televisie mag kijken. En ik dus niet ongestoord mijn gang kan gaan.
Maar het komt wel aan. Want op haar "mag ik televisie kijken, want jij bent aan het koken"-vraag, krijgt ze een volmondige nee als antwoord. En dat is even schrikken zeg!
Ze is er zelfs zo van geschrokken, dat ze die avond wél in bed blijft. Extra credits voor haar, want dat betekent dat ze de Voice mist. Hoera!
Zijn we er dan nu eindelijk uit? Schijnbaar wel, want sinds dat ze doorheeft dat haar gedrag van nu, van invloed is op de mogelijkheden van morgen én dat papa en mama voet bij stuk houden, blijft ze in bed.
Hè hè, diepe zucht.
Kan ik nu eindelijk weer eens op mijn gemak een avondje gamen of werken, zonder dat ik met anderhalf oor als een volleerde Sherlock aan de trap moet hangen om dit meesterbrein op heterdaad te betrappen.
Feb 3, 2021
Oma.
Geweldig!