Nee, even serieus. Misschien is het wel een groot taboe wat ik nu uitspreek, maar ik denk dat, als jij als lezer eerlijk bent, het herkenbaar is bij iedere ouder met een kind van basisschool leeftijd.Wat een opluchting.
Door het jaar heen merk je het niet zo. Zes weken op, een week af. Zes weken op, twee weken af. Zoiets zal het zijn. En voor iedereen is dat prima. En dan komt opeens die verdraaide zomervakantie er tussendoor.
Zes weken. Zes! Hoe verzinnen ze het? Niet alleen is het voor de kinderen zelf veel te lang - hoe veel klagen er na vier weken niet al over verveling? - maar ook voor de ouders is het een ware uitputtingsslag.
Want hoe hou je een kind, dat normaal gesproken vijfendertig uur per week wordt beziggehouden met rekenen, taal en gym, zelf zes weken lang bezig? Dagje speeltuin hier, middagje balletje trappen daar. Weekje camping of vakantie, nachtje logeren bij oma. En dan? Eat - sleep - play - repeat?
Soms wil je gewoon even iets voor jezelf doen. Want, laten we wel wezen, dat verdienen we als hardwerkende ouders. Want de kinderen mogen dan wel zomervakantie hebben, voor de ouders en/of verzorgers draait het leven gewoon door. Het enige verschil is dat we 's morgens niet wakker worden gemaakt door een werk-wekker, maar door een speel-kind. En dan is het natuurlijk wel fijn als we daadwerkelijk de kans krijgen om iets voor ons zelf te doen, zonder het met verborgen intenties volgepropte “wat doeoeoeoe je?” terwijl ze hoopvol om je heen dralen zodra je ook maar naar de computer kijkt. Maar nee, geen schijn van kans.
Is het dan echt zo erg als we 's ochtends besluiten om ons eens een keertje niet aan te kleden, maar om de tafel vol te laden met drie laptops en een hele dag ongestoord met elkaar de mooiste gebouwen bij elkaar te bouwen, de diepste tunnels te graven of de grootste keizerrijken te veroveren? Vind ik niet in ieder geval.
Maar lang is het wel, die zes weken. Dan hebben wij eigenlijk nog mazzel, voor ons zijn het er maar drie. De wederzijdse andere ouders hebben de andere drie. Ergens heb ik medelijden met “normale” gezinnen.
En van de andere kant… wat is het heerlijk om wakker te worden in een vol huis. Wat is het gezellig om weken lang te kunnen doen waar je als gezin zin in hebt, zonder rekening te hoeven houden met werk, school, zorgverdelingen en andere rariteiten. Wat geniet ik van de eindeloze stroom knuffels, kusjes en zelfs de logeerpartijtjes in papa’s of mama's bed (die mijn vrouw me nog steeds kwalijk neemt). En wat mis ik dit allemaal als de school weer begint. Waarom kan die zomervakantie niet langer duren?
Ik hou van de zomervakantie. Maar ik hou ook van die eerste maandag terug op mijn werk. Wat een rust.