Ik hou me eigenlijk nooit met de was bezig.
Niet omdat ik dat niet kan of niet wil, maar omdat mijn vrouw dat meestal overdag doet en ik dan op m'n werk zit. De laatste keer dat ik de was heb gedaan, was een paar jaar terug toen ik nog alleen woonde.
Maar, vandeweek liep het even allemaal in de war. Mijn vrouw ging naar boven om de was op te hangen, maar kwam onverrichter zake - maar met een hongerige baby - terug naar beneden.
"Tja, deze dame had honger. Dus moet jij de was maar even ophangen."
Want nee, een baby de borst geven, dat kan ik niet. Jammer genoeg.
Grappig genoeg hadden twee dagen terug nog een gesprek over het doen van de was, waarin we nog maar eens een keer vaststelden dat we heel goed bij elkaar passen. We hebben allebei geen hekel aan het doen van de was. Sterker nog, eigenlijk vinden we het stiekem wel leuk. Maar, zoals bij alles, is er altijd wel iets wat tegen staat. Ik vind het ophangen niet leuk, zij vindt het opruimen niet leuk. Handig toch?
Dat hielp nu echter niet veel. Met frisse tegenzin toog ik naar boven en begon met ophangen. Boxershorts van mezelf, boxershorts van de jongens (allebei zeven). Ik verbaasde me er over hoe groot dat die eigenlijk al zijn, want zo groot zijn die kontjes toch niet? Bij de shirts en pyjama's slaak ik een zucht van verlichting. Gelukkig, deze zijn wel gewoon half zo klein als die van mij. Ze zijn nog steeds maar gewoon kaboutertjes.
Dan komen de sokken. Vermaledijde dingen. Als ze zijn opgevouwen, kunnen ze zo doorgaan voor volwassen maten, maar zelfs als ze net uit de wasmachine komen lijken ze toch echt net op die van mij. Nog geen decennium op deze aardbol en nu al bijna dezelfde maat sokken. Ongelofelijk.
Als laatste ligt er een verfrommeld wit netje. Geen idee wat het is, ik heb het gedurende de afgelopen tien minuten vakkundig vermeden. Als het het laatste ding is wat er nog in de bijna lege wasmand te vinden is, moet ik er toch aan geloven.
Vol interesse til ik het op en merk een ritsje. Aha, dus het kan open! Dan zit er vast ook wat in. En ja hoor, dat doet het inderdaad. Zonder scrupules giet ik de inhoud leeg in de wasmand.
En terwijl ik een paar sokken kleiner dan mijn pink en een t-shirt zo klein als een uit de kluiten gewassen mango ophang denk ik: meid, wat ben je toch geweldig klein en uitzonderlijk schattig. Blijf nog maar heel lang zo.
Groot worden, daar is nog genoeg tijd voor.