Vrijdagavond. Die bijna magische avond waarop je alle beslommeringen van de week achter je kunt laten en eindelijk kunt genieten van je welverdiende vrije weekend.
In ieder geval, zodra de kinderen in bed liggen dan. Want tja, we weten allemaal dat er in ieder geval eentje een bewaker nodig heeft.
Dat blijken er dus drie te zijn. Want geen van allen luistert, geen van allen doet wat er gevraagd wordt en geen van allen werkt mee. En dus is het pas 22:30 eer dat ik beneden kom. Uitgeput, klaar om zelf naar bed te gaan.
Hoera voor weekend...
's Ochtends ben ik op tijd wakker. Ook al mag ik uitslapen, ik voel me fris en fruitig en ga (zelfs voordat de kinderen beneden zijn!) uit bed. In het daaropvolgende uur druppelt de jeugd ook de huiskamer in en het duurt niet lang voordat het begint.
"Mag ik voor de lunch gamen?"
"Mag ik op mijn telefoon een spelletje doen?"
"Mag ik televisie kijken?"
"Mag ik even berichtjes checken en dagelijkse dingen van spelletjes ophalen?"
Nee, nee en nog eens nee. Sterker nog, we gaan het vanaf nu eens anders doen.
Ik sta aan de bar met pen en papier. Verspreid over vier blaadjes kladpapier schrijf ik 30 opdrachten. Een beetje rekenen en een beetje taal, de onderwerpen waar volgende week iemand CITO toetsen over heeft.
Je mag gamen, vertel ik zoonlief. Maar, pas als je deze opdrachten allemaal af én goed hebt.
Hij was al bijna bij de trap en draait zich met een boos gezicht om.
"Hoezo?! Ik heb weekend en ik heb al mijn weektaken af!"
Tja vriend, ik heb ook weekend. Maar toch ben ik tot half elf bezig geweest met jullie gisteravond, terwijl ik om acht uur al met een biertje op de bank had willen liggen. Wat deden jullie toen?
"Luister, het leven bestaat uit geven en nemen," vertel ik ze als een wijze, oude man. "Alleen bij ons bestaat mijn leven uit geven, en het van jullie uit nemen. Want jullie willen echt heel veel van mij: gamen, opblijven, film kijken, noem maar op. Maar als ik iets van jullie wil? Oeh, dan is 't huis te klein."
Drie paar grote ogen staren me aan. Bij bonuszoon gaat 't lampje als eerste aan.
"Oh, dus bijvoorbeeld uit onszelf de vaatwasser uitruimen?"
Kijk, daar heb ik wat aan.
En terwijl hij dat doet, gaat zoonlief aan tafel zitten met zijn opdrachten. Dochterlief drentelt ook om me heen, vragend wat zij voor me kan doen. Want ook zij heeft dondersgoed door, dat er wat moet gebeuren voordat voor haar de televisie aan gaat. We spreken af dat zij dan vanmiddag mee gaat naar de markt en me goed helpt met boodschappen doen.
Oké, dat heeft ze gedaan. Een beetje te goed denk ik. Want in plaats van twee keer groenten en wat fruit komen we thuis met
Maakt ook niet uit. Mango vriezen we in, de rest komt wel op.
Belangrijk is dat mijn speech over het hele voor wat, hoort wat principe indruk heeft gemaakt. Want de rest van het weekend wordt er regelmatig gevraagd of ze nog iets voor me kunnen doen, vóórdat er achteraan komt of ze dan op hun telefoon mogen. Doel bereikt.
Drie dagen later lig ik met dochterlief op bed. Niet om te slapen, gewoon even chillen na een middag hard spelen in de speeltuin. Ze speelt met mijn haar en aait met haar kleine handjes mijn hoofd. Ik doe mijn ogen dicht en geniet.
"Lekker hè, papa?"
Heerlijk. Ga maar lekker door.
"Dat is goed. Dan wil jij dit van mij, en wil ik zo televisie kijken."
Zoals ik al zei: Doel bereikt.
Jun 16, 2021
Sjaan Kruter
🤣🤣🤣🤣🤣🤣 geweldig goed gedaan.