Tijdportaal Sep 1, 2021

Onze kleuter is sinds afgelopen maandag officieel halverwege haar kleutertijd. Tenminste, als je Wikipedia mag geloven. Volgens deze pagina is een kleuter namelijk een kind van 4 tot 6 jaar, en ze vierde deze week haar 5de verjaardag. 

Wat gaat de tijd dan toch snel. Dat betekent namelijk dat ik al ruim viereneenhalf jaar blog, en zo lang voelt het eigenlijk niet.

Bij de jongens merk je dat eigenlijk niet meer zo, dat die tijd snel gaat. Als je eenmaal in groep 4 zit, kun je wat lezen, schrijven en praten. Dan is het verschil tussen groep 4, 5, 6, 7 of 8 niet meer zo heel duidelijk. Natuurlijk komt er huiswerk bij en moet ik zelf steeds harder na gaan denken over dat huiswerk, maar er gebeuren geen schokkende dingen meer.

Pas als het einde van groep 8 nadert, komt er weer zo'n sprongetje. Dat betekent dan het einde van de basisschool en het begin van de middelbare. Dan zit die van ons ook nog eens in een groeispurt: ik zag hem afgelopen weekend weer voor het eerst na 2 weken bij z'n eigen vader en ik zweer je: hij is 10 centimeter gegroeid.

Bij deze kleuter merk je het nog wel. Ze wordt steeds handiger met tekenen, schrijft steeds duidelijker haar (eigen) letters en kan makkelijk een half uur met wat Duckies op de bank liggen. Alhoewel dat misschien niet onder de noemer lezen valt, maar het principe is er al.

Tijd is wel tricky business. Want waar iets voor de een maar een paar minuten is, voelt het voor de ander als een half uur. En waar ik helemaal nog niet het idee heb alsof ik mijn huidige telefoon al een half jaar heb, blijkt dat al bijna een jaar te zijn (getuige de herinnering dat ik mijn jaarcontract weer mag verlengen). Grappig hoe dat werkt. 

Misschien dat het er iets mee te maken heeft, maar vorige week ben ik wel door een tijd-portaal gereden. Je voelt er niks van, afgezien van een paar steken in je hart. 

Hoe dat zo?

Ik heb een OnePlus Watch. Zo'n smartwatch die je hartslag meet, waar je je sportoefeningen in bij kunt houden en die je vertelt dat je toch echt eens van je luie reet af moet komen als je te lang stil zit. Het behoeft geen uitleg dat mijn horloge meerdere malen per dag de uitnodigende melding "Let's move" toont.

Zo ook in de auto op weg naar voetbaltraining. Tja grapjas, ik zit nu in de auto, beetje lastig bewegen niet? Mijn zoon heeft de oplossing. 

"Ga dan met mij mee voetballen?"

Nou, uhm... nee, dank je. Mijn lichaam is daar te oud voor, zeker na die zweepslag in mijn kuit vorig jaar. 

"JIJ BENT NIET OUD! Je bent nog hartstikke jong!"

Ah wat is het toch een schatje. Hij zal wel bevooroordeeld zijn, maar ik vind hem in ieder geval aardig.

Nog geen 500 meter verderop rijden we langs een sportschool. Hij vraagt waarom ik daar niet ga sporten, want daar is het maar €20 per maand voor studenten en senioren. 

Ik voel de bui al hangen. Toch probeer ik het nog van de positieve kant te benaderen.

"Oh, is dat in het kader van 'je leert iedere dag wat nieuws', dus ik ben een student?"

Maar helaas. 

"Nee, je bent toch een senior?"

Ik barst in lachen uit en kijk overdreven in mijn achteruitkijkspiegel. Op zoek naar iets. Als hij vraagt wat ik zoek, antwoord ik met 'een tijdportaal'. Dat snapt-ie niet. 

Pas als ik uitleg dat 'senioren' betekent dat je zo'n beetje met pensioen bent en de 65 wel gepasseerd bent, lacht hij mee. Zo bedoelde hij het toch ook weer niet.

Op de terugweg denk ik terug aan dat tijdportaal. Als je toch eens voor- of achteruit in de tijd kan gaan. Gewoon, voor even. Niet fysiek, maar gewoon als een soort Ghost of Christmas Yet To Come een boodschap fluisteren.

Wat zou je dan kunnen doen? Tegen jezelf zeggen, of juist tegen een ander? Iemand die er niet meer is? 

Nee, natuurlijk kan het niet, maar ik vind het wel een leuke gedachte. Toch?