Dochterlief is natuurlijk al een tijd zindelijk. Geen idee meer hoe lang hoor, dat hou ik niet zo goed bij. Mijn vrouw kan je dat waarschijnlijk op de dag nauwkeurig vertellen.
"Weet je nog de eerste keer dat ze zelf op de wc ging plassen? We waren ... en met ... en toen ..."
Yeah, uhm... nee. Ik kan me nog net herinneren dat haar eerste woord "mama" was, maar verder mijlpalen onthoud ik eigenlijk nooit.
Maar, overdag zindelijk dus. 's Avonds nog niet. Ze slaapt wel gewoon in d'r onderbroek en dat gaat ook prima, maar ergens tussen tien en half elf mag de sterke papa op komen draven om mevrouw naar het toilet te escorteren.
Doet-ie dat niet, dan mag de sterke papa op komen draven om een bed te verschonen. Of om een schone pyjama aan te trekken bij een slaapdronken zombie. Wat de rolverdeling dan ook wordt.
Maar, ook daar komt de laatste tijd verandering in. Steeds vaker zie ik sporen van zelf ondernomen trips. Zo staan regelmatig alle deuren al open. Soms ligt er een knuffel op de badkamer. Een enkele keer een pyjamabroek (inclusief onderbroek) en soms zelfs een kind.
Dan denk je: "hoera, ze snapt het!"
Ja, nou... Niet helemaal.
Kijk, meestal gaat het zo. Ze wordt wakker om te gaan plassen. Ze komt uit bed, zet haar slaapkamerdeur open, loopt de overloop over naar de badkamer en zet daar ook de deur open.
So far, so good. Dan denk je: broek uit, zitten, plassen. Een kind kan de plas was doen, toch?
Dit kind niet. Want dan staat die badkamerdeur open...
... en loopt ze terug.
Terug naar de slaapkamer.
Waar ze op de grond gaat zitten. Zitten wachten. Zitten wiebelen. Beetje kreunen.
Daar til ik haar dan op, breng haar terug naar de badkamer, broek uit, plassen en terug dat bed in. Want tja, om haar dan terug op de grond te zetten, is ook weer zoiets.
Ach, je kunt niet alles hebben, zullen we maar zeggen. Het begin is er in ieder geval 😉
Er zijn nog geen reacties. Ben jij de eerste?