"Ik heb wel eens een krieper met lava opgeblazen. - Dat kan helemaal niet! Wellus! - Niet, je moet dan ..."
"Bij Star Wars gaat Luuk Skywakker met een..."
"Wist je dat een langnekkosaurus alleen maar blaadjes eet?"
De onderwerpen lopen compleet uit een. Letterlijk. van Anakin tot Zombies en weer terug naar Ankylosaurus. Even rustig eten is er niet meer bij. Lunchen ook niet. Vanaf half acht 's ochtends' 'mag ik even bij jou komen liggen' tot aan het half acht 's avonds' 'zo cool dat we vandaag...' is het yep-yep-yep. Aan een stuk door.
En dan denk je dat ze met zo veel oefening ook wel zouden kunnen luisteren naar een ander. Want ik bedoel maar, je wil toch gehoord worden, anders vertel je niet zo veel. Maar nee, luisteren is een vak apart, dat moge duidelijk zijn. Ook al vraag je nog zo de aandacht, zeg je specifiek hun naam, zet je hun hoofd tussen een bankschroef en... Oh wacht, laat ik die zin maar niet afmaken.
Gelukkig hebben we ook nog een derde kleine in huis. Die is, vergeleken bij die twee kletsmajoren, erg klein. En stil. Oh wat heerlijk is het om haar te zien liggen. Gewoon, niks doen, maar kijken. Een lampje daar, een knuffel hier, iets zachts om tegen te wrijven, een leeg flesje om naar de mond te tillen. En alles zonder een geluid te maken. Ideaal, zo'n kind. Je hebt er geen kind aan, zeg maar.
"Hey schat, je dochter doet wat nieuws sinds vandaag!"
Tja, kinderen leren. Ontwikkelen. Gaan steeds meer op echte mensjes lijken. Geweldig natuurlijk, dus ik vraag benieuwd wat ze dan doet.
"Dat vertelt ze je vanavond wel :)"
Oh crap...