Het gesprek was om 20:00. Laat op de avond voor ons, tot nu toe waren we altijd vroeg aan de beurt geweest. "Dan is er meestal wat aan de hand", wist een collega van me nog vol overtuiging te vertellen. Zij was ook altijd vroeg geweest, totdat haar zoon wat uitgevreten had en er dus wat aandachtspuntjes waren. Tóen mocht ze opeens laat komen.
Zoonlief had het er ook niet helemaal op. Met een aandoenlijke smeekbede had hij zijn moeder nog vriendelijk doch zeer dringend verzocht om toch echt maar thuis te blijven.
Met de spanning duidelijk merkbaar bij de moeder van zoonlief aan het begin van het gesprek, begonnen de juffen te praten. Zoonlief moest zich echt beter concentreren. Moet echt netter gaan werken. Moet, moet, moet."Ik heb het zo slecht gedaan, jij mag niet met de juffen gaan praten."
Maar aan de andere kant: hij heeft zichtbaar plezier in boeken en leest al eind groep drie. Kan goed rekenen, heeft een levendige fantasie en, hoewel zijn handschrift moeilijker te ontcijferen is dan de Da Vinci code, schrijft hij leuke verhalen. Hij is erg sociaal, voelt zich op zijn gemak bij de juffen en is de meest energieke participant van iedere gymles.
Naast me begonnen spieren te ontspannen en langzaam verschenen er twee glimlachen aan onze kant van het bureau op miniformaat.
Daar doe je het voor. Opgelucht liepen we naar buiten. Bij het ophalen van wat spullen voor meneer z'n zwemles komende zaterdag, hoorden we wat voorzichtige voetstapjes op de overloop. Een slaperig hoofdje verscheen bovenaan de trap en, bij het spotten van zijn vader, besloot om toch maar even poolshoogte te komen nemen en een blije knuffel te komen geven."Jullie mogen echt trots op hem zijn. En hij ook op zichzelf."
De tegenwoordigheid van geest was er nog en, om heel eerlijk te zijn, misschien was hij wel helemaal niet zo slaperig maar deed hij gewoon alsof. Stiekem had hij natuurlijk al die tijd vol spanning in bed gelegen, totdat mama terug zou komen."Wat zei de juf?"
Twee tellen later stond hij vol overgave te springen in de gang. Hij had het goed gedaan en was inderdaad trots op zichzelf. Wat een kanjer, wat een geweldige ontlading van pure blijdschap. Dit is waar ik het voor doe, zo'n oudergesprek.
Serieus. Hij zal me echt nooit brieven gaan schrijven, daar hebben we Skype en e-mail voor. En zijn werkstukken in de volgende groepen worden vast allemaal getypt en uitgeprint ingeleverd, of misschien wel digitaal aangeboden aan de juffen en meesters. Wat boeit mij dat handschrift? Laat mijn kind lekker blij zijn dat de juf hem waardeert. Dat is veel belangrijker.