Papa Schrijft
Ervaringen die iedere vader wel herkent. Maar dan anders.

Oogverblindend Aug 8, 2018

Afgelopen weekend zat ik met dochterlief aan tafel. Mijn vrouw was boven op zolder de afwasteil zoeken, want ik heb besloten dat afwassen met stromend water toch niet zo handig is. Ja, het repareren van de stop in de afvoer waarschijnlijk wel, maar zo handig ben ik dan weer niet.

Afijn. Toetje. Plastic bakje, plastic lepel (zo'n degelijke van de Ikea), perzikyoghurt. Lekker oplepelen, wonderbaarlijk genoeg zonder al te veel knoeien. Of papa ook een hapje wil? Ja hoor, ik wil wel proeven.

Dat gaat een paar keer goed. Bij de vijfde keer voeren, ben ik schijnbaar niet snel genoeg. Terwijl dat ik met mijn mond richting de lepel ga, ramt het ongeduldige kleintje die mooie groene lepel hard naar voren.

We moeten nog wat gaan werken aan het richtingsgevoel. Mijn mond mist ze, ruim. De lepel belandt, met yoghurt en al, in mijn oog.

Au.

Veel drama, veel geroep om hulp naar de zuster twee verdiepingen hoger. Maar, wederom wonderbaarlijk, geen gehuil. Water, ijs, koelen, knuffelen, kusjes. Alles is weer goed en de orde van de dag kan weer hervat worden.

Terwijl dat ik een tijdje later sta af te wassen, dwalen mijn gedachten af. Wat nou als mijn oog er uitgelepeld zou zijn (zo voelde het namelijk wel)? Of ik zou blind worden? Dan zou ik toch wel een flink probleem hebben.

Mijn werk bestaat voor 95% uit het turen naar een computerscherm. De overige 5% betreft het face-to-face bepraten van interessante vraagstukken waarover ik me digitaal heb ingelezen. Erg lastig dus als ik dat niet meer zou kunnen doen.

Wat ga ik dan doen? Een opleiding heb ik niet. Kennis buiten mijn interesse-gebieden (horeca en -heel breed- de IT) heb ik ook niet. Dat wordt toch verdomd lastig.

Dat is dan alleen nog maar de praktische kant. Maar emotioneel? Dan kan ik niet zien hoe het nu schattige blonde meisje zich ontpopt tot een schitterende jonge vrouw. Hoe mijn twee jongens zich over haar ontfermen en beschermen. Hoe ze zelf de eerste dag naar de middelbare gaan. Hun gala. Trouwdag. Kleinkinderen. Dan kan ik niet eens mijn mooie vrouw een complimentje geven als ze een nieuwe outfit showt of er stralend uitziet tijdens een date.

Kortom: drama. Totaal overbodig, want meer dan een schrale blauwe plek heb ik aan het voorval niet overgehouden. Maar als ik eenmaal op een rijdende train of thoughts zit, dan dendert dat gewoon lekker door over een oneindig spoor naar het onbekende.

Ik verman mezelf, droog mijn handen en kijk door de raam naar buiten. Dochterlief sjouwt bloedserieus emmertjes water van het zwembad naar haar potje en weer terug. Vrouwlief licht prinsesheerlijk op de ligstoel het tafereel gade te slaan. Beiden hebben geen flauw benul van mijn blikken of van de rampscenario's die zojuist door mijn hoofd schoten.

Voor nu weet ik in ieder geval genoeg. Ik ben niet blind. Ik kan perfect zien en ik kijk graag naar de vier belangrijkste mensen in mijn leven. Laten we dat dan ook maar even zo houden.

Aug 8, 2018

Sjaan Kruter

Schitterend, Papa!
Je verhaal ontroerd me.


Het is niet langer mogelijk om reacties te plaatsen.