Pfft...
Wat is het weer vroeg hè?
Vanaf afgelopen week loopt om half zeven vrolijk iedere morgen de wekker af. Die is weer blij dat er wat te doen is. Dat vinden wij dan weer een stuk minder, maar ja. Je doet er zo weinig aan.
Terug in het ritme komen. Begin maar eens met die dekens terug te slaan. Jezelf uit bed dwingen. Douchen, scheren, aankleden.
Van onder de andere dekbedden klinkt wat onverstaanbaar gegrom. Ook voor deze twee is het vroeg. Té vroeg. Maar ook zij hebben weinig keuze.
Als ze eenmaal uit die verleidelijke greep van het bedmonster zijn ontsnapt, gaat het allemaal best voorspoedig. Op tijd zitten we met z'n allen op de fiets naar het schoolplein. Een extra speciale tocht, want...
Eigenlijk had dit dus een hele heuglijke ochtend moeten zijn. Toch valt dat helaas tegen. Want we gaan gewoon verder waar we voor de vakantie zijn gebleven: met regeltjes en eisen vanwege Corona.
Zo heeft bonuszoon duidelijke instructies gekregen. Hij moet met zijn zusje naar de klas lopen, want mij mogen niet eens mee naar binnen.
"Maar het is haar eerste schooldag in groep 1?"
Dat is dan pech hebben meneer.
Gelukkig weten ze allebei de weg. Terwijl zij door de gangen naar het nieuwe lokaal trekken, veroveren wij ondertussen op het schoolplein een plek voor het raam. En na wat een eeuwigheid lijkt te zijn, komen ze het lokaal binnen.
En dan besef je pas hoe vreemd dit is. Want waar je normaal gesproken samen met je kleuter naar binnen gaat, overal eens rondkijkt en er bij bent voor de nodige steun, is er nu alleen maar een broer. Niet dat die niet zijn best doet, maar het is toch anders. En daarbij, die broer moet zelf ook de tijd in de gaten houden, want ook hij moet gewoon op tijd in de klas zijn.
Ga maar, wuiven we hem weg. Nog een knuffel, een kus, en dan vertrekt hij met een lang gezicht ook. Want om zo je zusje achter te moeten laten, is niet leuk.
Dus staat ze huilend in het midden van het lokaal. De juf is nergens te bekennen. De stagiair staat wat dozig in een hoekje van het lokaal te kijken. Kijkt naar haar, kijkt wat rond, nog eens naar haar. Mijn vrouw gebaart naar hem. Ga maar hoor, ze bijt niet.
Oké... waarschijnlijk niet.
Erg assertief is deze jongeman niet. Ik moet denken aan een reclamecampagne van de landmacht. Kras-kras-kras: niet geschikt.
We lopen maar weg, want hier wordt niemand vrolijk van. Sterker nog, tranen branden in onze ooghoeken. Bij de voordeur van school staat inmiddels de eigenlijke juf, terug van een rondtrip kinderen naar hun lokaal brengen.
"Pardon, onze dochter is voor het eerst in jouw klas vandaag en is erg verdrie..."
We hoeven onze zin niet eens af te maken.
"Snap ik, ik ga er meteen naartoe."
En weg is ze. Deze juf weet dus wél van aanpakken. Kan haar assistent nog wat van leren.
Twee minuten later staat ze buiten. Mét een klein blond meisje op haar arm.
"Ze wil nog één kus en één knuffel van mama en papa, en dan gaat ze blij mee naar binnen. Dat hebben we samen afgesproken."
Zo gezegd, zo gedaan. En inderdaad, lachend en zwaaiend gaat ze uiteindelijk mee.
En zo begint de eerste dag van 8 jaar basisschool met een lach en een traan. Het is nog even wennen, voor haar misschien nog minder dan voor haar papa of mama.
Want dat kleine blonde meisje op de arm van de juf?
Zo klein is die dus eigenlijk helemaal niet meer...
Sep 2, 2020
Zielig begin😥🍀
Sep 3, 2020
Marieke
Inmiddels zijn we een ruime week verder en gaat ons meisje met veel plezier naar de klas. Loopt ze ook als een stoere meid zelf naar binnen en heb ik geluk als ze mijn kant op kijkt om te zwaaien.