Opeens is het dan zo ver.
Wekenlang word je er mee doodgegooid. Bestel nu, maak vlug, regel zus, doe zo. Want je zou 'de grote dag' maar eens missen. En je mag het dan een commercieel opgeblazen bedank-dag vinden, maar ontkomen doe je er niet aan.
Ach, eigenlijk is het ook wel leuk. Om eens een keertje je moeder in het zonnetje te zetten, toch? Voor mijn vrouw, zelf toch ook moeder van drie bloedjes van kinderen, was ik al weken lang klaar. Ik wel. Die drie mini-onsjes niet.
Maandagmiddag.
"Vind je het erg als ik je dit jaar ontsla van moederdag?"
Mijn moeder. Dan hoeven we ook niet langs te komen, want zij is er toch niet. Oké... uhm... Prima? Een beetje achterdochtig vraag ik met een ietwat beangstigd gezicht voor de zekerheid toch nog even of er een addertje onder het gras zit.
"Wil je wel nog mijn mama zijn?"
Ja hoor, dat wil ze gelukkig nog wel. Fiew.
Dinsdagavond.
Vrouwlief gaat niet sporten. Verdorie, denk ik nog. Dat was nou net wel de bedoeling, want ik moet nog wat voorbereiden met de kids. Donderdag gaat ze ook al niet. Maar gelukkig, morgenmiddag gaat ze shoppen, dan heb ik in ieder geval twee van de drie kotertjes beschikbaar. Geen paniek, gaat lukken.
Woensdagmiddag.
"Ik blijf lekker thuis bij jullie. Kan ik een beetje knutselen."
"Jaa, gezellig!" roepen we met z'n allen. Verdorie, zo gaat 't natuurlijk nooit lukken, denk ik stilletjes.
Donderdagavond.
Uitgeblust liggen we op de bank van een korte, maar hevige week. "Wat gaan we morgen doen?" Ik ga 's ochtens zoonlief ophalen bij zijn mama, voor de rest hebben we geen plannen. "Wat wil jij doen dan?" vraagt ze mij.
"Geen idee, als jij morgen of overmorgen maar zorgt dat je niet thuis bent."
Heel even een flits van verbazing, tereurstelling en achterdocht, maar het klikt snel. "Ik ga wel naar de Action." Goed plan. Wat een straf.
Zaterdagmorgen.
Eindelijk is ze weg. Is het rijk van ons, de verwenners. Er wordt gesneden, getekend, geplakt en ingepakt. Gelachen en gemopperd, gedacht en gekliederd. Anderhalf uur lang doen we ons best, dan zijn we klaar. Klaar voor mama, klaar voor morgen.
Zondagmorgen.
Een ontbijtje op bed. Cadeautjes, knutsels en een speurtocht. Hartstikke gezellig.
Zondagavond.
"Bedankt voor een hele fijne moederdag."
Ze meent het echt, dat kan ik zien. Maar waarom dan? Was het omdat de kinderen vandaag extra lief waren? Daar heb ik niets van gemerkt. Was het omdat je knutsels kreeg? Het drie weken geleden per ongeluk verschenen handgeschreven prulletje met het gedichtje voor vandaag maakte meer indruk dan de eigenlijke kaart van vandaag. Je ontbijt op bed dan? Nee, want dat heb je -afgezien van de eerste drie happen- aan de eetkamertafel opgegeten.
Als je goed kijkt, is er eigenlijk niets speciaals aan vandaag. Een luier wordt verschoond, een spelletje wordt gespeeld. De foldertjes worden doorgebladerd, een agenda wordt bijgewerkt. Net zoals iedere andere dag.
Desalniettemin neemt dat niet weg dat we ontzettend blij met je zijn. Jij, onze mama. De spil van ons gezin.
Wij houden van jou. Niet alleen vandaag.