Irritatiefactor Jun 22, 2022

Mensen irriteren zich aan van alles. Ik denk dat dat een natuurlijk proces is, vaak gestaafd op een norm of waarde waaraan je jezelf conformeert.

Famme.nl stelde in 2019 een hele lijst samen met stuk voor stuk hele herkenbare dingen. Medeweggebruikers, je eigen sleutels kwijt zijn, lege melkpakken in de koelkast, iedereen z'n rotzooi overal... Nou ja, dat soort dingen.

Maar één ding staat niet in de lijst. Oké, ik stoor me er dan ook niet ie-de-re dag aan. Maar meestal toch wel 5 dagen in de week.

Andere ouders. 

Nee, niet iedere ouder. Meestal zijn het dezelfde, soms word ik verrast. Positief of negatief. 

Als mijn dochter afspreekt met een vriendje of vriendinnetje en ze spelen hier, dan volgt dat een redelijk vast patroon. Naar huis lopen (want met 2 kids achterop de fiets, dat past niet), drinken, snoepje en dan wordt er van alles uit de kast getrokken. Maar eerst...

"Papa, mogen we zo televisie kijken?"

Nee. Daar heb ik principieel wat op tegen. Als je bij iemand op bezoek gaat of komt, dan ga je daar niet televisie kijken. Dan ga je daar spelen. Creatief bezig zijn. Verhalen verzinnen. Buiten ravotten. 

Vorige week kwamen ALLE knuffels naar beneden. En geloof me, dat zijn er veel. Met 6 eetkamerstoelen, twee dekbedden en dus al die knuffels werd een eiland gebouwd. Op dat eiland werden crackers gegeten, boekjes gelezen en gezellig gekeuveld. 

En op de afgesproken tijd werden alle knuffels in een wasmand gegooid, stoelen weer onder de tafel en kon de playdate met z'n moeder mee naar huis. 

De week ervoor stond er net een zwembadje. Het water was wat aan de vieze kant, maar met gieters, schepjes en harkjes hebben twee koters zich geweldig vermaakt. 

En op de afgesproken tijd werden voeten gewassen met een washandje, sokken en schoenen aangetrokken en kon de playdate met z'n moeder mee naar huis. 

Als dochterlief daarheen gaat, heb ik geen zicht op wat er gebeurt. Maakt me ook niet zo heel veel uit, als ze maar plezier heeft. 

En op de afgesproken tijd kom ik binnen, hangt ze op de bank voor de televisie en moet ik hemel en aarde bewegen om überhaupt haar schoenen aan te krijgen, laat staan haar mee naar huis te krijgen. 

Steevast is het "ah, ze zitten net even op de bank te chillen met een schermpje." Ieder apart met een schermpje trouwens, nog niet eens samen. 

Begrijp me niet verkeerd, ik heb er niks op tegen dat ze chillen met een schermpje. Als ze een leuke middag heeft gehad, ben ik al lang blij. En dan ga ik er maar van uit dat het inderdaad net is, en niet al vanaf dat je haar anderhalf uur geleden van het schoolplein hebt meegenomen.

Maar zet zodra ik binnen kom potverjandriedubbeltjes dat scherm dan gewoon uit! Jij wil toch dat ik mijn dochter op kom halen? Gun me dan ook de kans om dat met enige dignity te doen, zonder dat ik haar aan haar enkels mee door de gang moet sleuren.

En zo zijn er wel meer dingen. Op het schoolplein bijvoorbeeld. Kinderen van groep 1 en 2 komen naar het raam van de hal. Ze mogen niet naar buiten, totdat ze hun ouders/grootouders/BSO-juffen zien staan. Dat is dus altijd dringen geblazen, met z'n twintigen op 2 meter raam. 40 ogen die vermoeid, maar opgelucht naar buiten turen. We hebben weer een dag overleefd. Hoera.

Laatstgenoemden staan, in een ruime halve cirkel, op het schoolplein te wachten totdat ze gespot worden door hun kinderen. 

Ik herhaal: in een ruime halve cirkel.

Je gaat dus niet, en dan bedoel ik dus ook echt NIET pal voor het raam staan met je dikke kont kinderwagen. Dan blokkeer je namelijk het zichtveld van drie kwart van die blije koppies. En staan er achter je (je weet wel, in die halve cirkel) ouders een mislukte chachacha te dansen om maar om jou heen te kunnen kijken. 

En dat alles kan pas als je al in staat bent om op dat schoolplein te komen. Want ook al is het plein zelf een paar honderd vierkante meter groot, er zijn altijd 4 ouders die het presteren om pal voor de ingang te gaan staan. En of je nou je fietsbel tingelt, vriendelijk vraagt of je er langs mag of (al dan niet sarcastische) opmerkingen maakt; doordringen dat die plek echt niet handig is, doet het niet. 

Dus tja. Andere ouders. Met stip op één in mijn lijstje van irritatiefactoren.