Ik regel dat wel Jan 29, 2020

Begin februari is er weer een levensjaar voorbij voor mijn vrouw. Een jaar vol ups en downs, uitdagingen en successen. Je kent het wel. 

Volgend weekend wordt dat gevierd. En hoewel de uitnodiging toch al een aantal weken geleden de deur uit is gedaan, dreigt de visiteteller ernstig laag te blijven. 

Niet dat we nou zo'n stel partyfreaks zijn hoor. In tegendeel. Bij een verjaardag in ons huis komen alleen onze ouders en zussen (al dan niet met aanhang of kinderen). Verder niemand. Voor vriendinnen wordt een aparte thee-en-taart-ochtend gepland.

Haar zus kondigt direct al aan dat er een logistiek probleem gaat zijn. Want haar aanhang heeft de auto mee die dag, dus kan zij niet met de baby komen. Het mag dan maar 20 kilometer zijn, toch kan ik me voorstellen dat je dat liever niet op de fiets doet in ruil voor wat soep met broodjes en een verjaardagsknuffel. 

Niet getreurd. Mijn zus woont drie straten verderop. Kan je mooi met haar mee rijden, want haar aanhang is er ook niet. Geregeld. 

Maar dan zegt mijn zus af, want andere plannen. Kan gebeuren, volgende keer beter. Maar dat betekent... 

"Tja, uit dit dorp komt er helaas niemand."

Niemand? 

Ook mijn eigen zus niet? 

Even wellen de emoties op. Want inderdaad, als haar zus afhankelijk is van mijn zus en mijn zus niet komt, komt haar zus ook niet. Volgen we het nog?

Dat betekent dat alleen de oudere generatie taart komt eten. 

Slik.

Komt goed. We maken het alsnog wel gezellig. Voor nu kruipen we met ons drietjes op de bank. Zij, ik en een klein blond meisje.

"Waarom ben je verdrietig mama?"

Mama legt uit wat er speelt. En dan komt het helemaal goed. Want het kleine blonde meisje regelt het wel even. 

"Oh maar dat is niet erg. Want ik help je wel met cadeautjes uitpakken."

Dat is natuurlijk heel lief aangeboden, maar ergens klopt er iets niet. Want als de twee zussen niet komen, zijn er ook nauwelijks cadeautjes om uit te pakken.

Haar vastbesloten blik verandert niet en we zijn nieuwsgierig naar haar gedachtegang.

"Dan bellen we gewoon wat mensen."

We moeten er hartelijk om lachen, knuffelen wat en gaan dan alle drie ons eigen ding doen. _{Bugs Bunny stem} That's all, folks!

---

Twee dagen later banjert ze vrolijk door de tuin. In een koffertje heeft ze een oude telefoon gevonden die 'van haar' is. Het duurt even voordat ik door heb wat ze aan het doen is, maar ineens valt het kwartje.

Ze ijsbeert.

Ze loopt op en neer door de tuin. Met een hand houdt ze de telefoon aan haar oor. Met de andere gebaart ze wild. Het mag dan een draadloze telefoon zijn, maar de batterij is vorig jaar al uitgevallen en waar het basisstation is, weet niemand. Ergo: er is niemand aan de andere kant van de lijn. Toch blijft haar mond bewegen.

Door het dichte raam hoor ik niet wat ze zegt. Als de deur een stukje open gaat, hoor ik het wel.

Ze belt mensen.

Letterlijk, mensen. Geen idee wie ze in haar hoofd heeft, maar ze belt ze. Of ze op mama's feestje kunnen komen. En wat ze ook doen, vergeet vooral het cadeautje niet. Het ingepakte cadeautje, wel te verstaan. 

Dit gaat twintig minuten zo door. Het is maar goed dat er geen verbinding kan zijn, want ik heb werkelijk waar geen idee hoe veel mensen ze in die tijd gebeld heeft. 

En zo gaat het dagen achter elkaar door. Iedere dag wordt er wel iemand gebeld. Iedere dag wordt er wel een cadeau geregeld om uit te pakken.

Het is aandoenlijk. Hilarisch. Ik zie zo veel van onszelf terug in haar. Het ijsberen van mij. De handbewegingen van haar. En het regelen van de oma's. Geweldig.

Inmiddels hebben we de party crew duidelijk. We bestellen die extra taart dus toch maar. 

En eentje als reserve. Je weet wel. 

Just in case.