Even weg Sep 12, 2018

Af en toe moet je gewoon even loslaten. Even genieten van de vrijheid die je geboden wordt en die je kunt nemen.

Het voordeel van allebei gescheiden ouder zijn is, als je het goed plant natuurlijk, dat je om het weekend een paar dagen 'vrij' hebt. Een zaterdag en zondag waarin je kind bij 'de andere ouder' is. En inderdaad, als je dat goed uit kient en dat allebei zo regelt, dan heb je dus een heel weekend voor jezelf. Of beter gezegd, voor elkaar.

Dat gaat goed, tot dat moment dat je besluit dat je nog wel een kindje wilt en dat ook daadwerkelijk lukt. Want dan heb je in het 'niet vrije' weekend drie kinderen en in het voormalige vrije weekend er dus altijd minimaal één. Ik zeg minimaal, want door onvoorziene situaties, vakanties en andere vrije dagen, wil een van de andere ouders nog wel eens willen ruilen.

"Zullen we dit weekend eens lekker een hotelletje pakken?"

Said no parent, ever. 

Nee, zo werkt dat niet meer. Die luxe geef je op zodra er full-time kinderen in het spel zijn. Maar ook dan is het einde van je relatie nog niet in zicht. En zo kwamen wij dus afgelopen maandag om een kwartier voor middernacht moe maar uitermate voldaan thuis. Van, jawel, een heel lang weekend weg.

Mijn vrouw en ik kennen elkaar via een dating site. Cliché? Geen idee, maar het is zo. Wekenlang kletsten we avonden achter elkaar via de bewuste site met elkaar en zo gebeurde het dat de eerste date al gepland was voordat we daadwerkelijk kennis hadden gemaakt. Doel: Wicked. Ja, de echte musical, op West End. In Londen. Want, zo redeneerden we, dat is een leuke stad, dat zag er uit als een geweldige musical en dat zou dus wel eens heel leuk kunnen worden.

Nu is Londen niet echt naast de deur. Geen kwestie van 'dat doen we morgenavond even'. Die eerste date moest dus wijken voor realistischere doelen. Een filmpje hier, dineetje daar. Dan wordt het serieus, ga je samenwonen, komen er vakanties met kinderen voorbij en wordt die gedeelde passie voor die ene musical in Londen op de lange baan geschoven.

Dat is leuk, het blijft een doel, je houdt het in je achterhoofd. Maar eens zal het er toch van moeten komen. En zo besloten we met het in ontvangst nemen van de kerstbonussen vorig jaar dat 2018 ons jaar zou gaan worden.

Eerst waren er kaartjes voor de treinreis. Toen tickets voor de musical. Ten slotte een boeking bij een centraal gelegen hotel. Zou het er dan echt van gaan komen?

De jongens zijn bij die andere ouders. Voor de kleinste lieveling moet er wat geregeld worden. Waar zouden we op zo'n moment toch zijn zonder onze eigen papa en mama's.

En zo sta je op vrijdagochtend om acht uur al op het lokale stationnetje en stap je later in de middag uit de metro op Waterloo Station, London, United Kingdom. Zo probeer je tien minuten later in te checken bij het verkeerde hotel - waarom liggen er dan ook twee dezelfde binnen een straal van vijftig meter? Zo eet je zo veel pizza als je kan op Victoria Station en geniet je diezelfde avond nog van, jawel, Wicked. De enige, de echte, op West End.

De volgende ochtend, vier jaar daarvoor, gaven we elkaar het ja-woord. Op maandagmorgen op het gemeentehuis, in een gratis half uurtje zonder enige vorm van decorum, maar voor ons volgeladen met diepe emotie en eindeloze liefde. Allebei al een huwelijk achter de rug, allebei zeker van de toekomst die we met elkaar zullen gaan beleven. Met z'n tweetjes voor de ambtenaar en alleen - toen nog alle vier - onze vaders en moeders aan onze zijde.

Ma, ik weet dat je dit leest. Wat fijn dat jullie kleindochter zo'n heerlijk weekend heeft gehad bij jullie. Wat fijn dat we dit hebben kunnen doen.

Liefste, ik weet ook dat jij dit leest. Ik hoef het waarschijnlijk niet meer te zeggen, maar wat fijn dat jij met me mee wilde naar Londen. Het avontuur tegemoet. Wat hebben we er lang op moeten wachten, maar wat was de musical geweldig en wat waren de liedjes mooi.

Defying gravity. In Londen sinds 2006, wij sinds 8 september 2014. 

Let's not touch down. Ever.