De kleine ontdekkingsreizigster kruipt lustig rond. Grijpt wat hier, trekt wat daar, vindt alles wat er op haar pad komt. Of het nu haar Duplo-giraffe is of een Clicks-vliegdekschip. Of mama's slippers, want die glimmen mooi en zijn ook leuk. En dan gaat er wel eens wat fout. Zo van: boink. Boem is ho. Tot hier en niet verder.
Sommige dingen geven nog wel eens mee. Een zacht varkentje. Of een kussen wat eigenlijk een barrière zou moeten zijn om de router achter de bank te beschermen. Zelfs een houten stoel is nog best aardig wat dat betreft. Op onze laminaatvloer met vilten kussentjes onder de poten kun je je daar als ieniemienie-mensje goed aan stoten zonder al te veel averij op te lopen.
Andere dingen zijn wat minder vriendelijk. Een deurpost bijvoorbeeld. Of die laminaatvloer. De trap is ook wat lastiger om te knuffelen. En tja, dan gaat het fout. Soms hoor je een tok zelfs aan de andere kant van de kamer en, na een kleine vertraging, de sirenes luid erachteraan afgaan.
De vraag is, wat doe je er tegen? Kun je zo'n kleintje helemaal beschermen tegen alle gevaren die het huis haar toewerpt? Moeten wij als volwassenen als een volleerde Baymax achter het schatje aanwaggelen en haar een lolly - of een koekje of fles, wellicht wat toepasselijker - aanbieden als ze zich stoot? Of moeten we het loslaten en haar maar laten gaan, haar als een jonge Indiana Jones de wijde wereld tussen de voor- en achterdeur laten ontdekken?
De meningen zijn er over verdeeld, geloof ik. Papa's zijn er voor om rauwdouwers te maken, mama's voor de nodige Barbie-knuffelaars. Klimmen in de hoogste bomen met de kapotste kleren versus lezen in een stapel grote kussens, omringd door zachte knuffels. Van hetzelfde kind, wel te verstaan, of het nu een stoere jongen of een lief meisje is. Wij geven ze samen een gebalanceerd inzicht in het leven, een blik op hoe het anders kan. Papa's moeten van mama's voorzichtiger zijn, mama's moeten van papa's niet zo zeuren. Mama's moeten loslaten, papa's wat meer gevoel tonen.
Prima hoor. Maar als ik kleine dame naar de gang zie banjeren met een grijns van oor tot oor, dan weet ik gewoon wat er door dat mooie koppie rond gaat.
En dan is deze rauwdouwer-leraar toch niet zo stoer om te denken, "ik hoor d'r wel een keer huilen." Dan waggelt ook deze grote volwassene op z'n gemak naar de gang, terwijl een rustige stem in zijn hoofd alvast oefent op zijn sussende tekst."Hey pap, je hebt de deur open laten staan! Dat is leuk... -gniffel gniffel-"
"Hallo, ik ben Papa, je persoonlijke verzorging-assistent. Op een schaal van 1 tot 10, hoe erg is je pijn?"