Een tijdje terug sta ik in de speeltuin. Bij de schommels, want waar anders zou je me vinden. Een hele speeltuin -zo'n grote waarvoor je entree betaalt- vol met allemaal verschillende leuke klim- en klautertoestellen, en madam vermaakt zich een uur lang prima op de schommels. Met papa dus, wat zelf schommelen kan ze niet.
Naast me staat een andere moeder. Waarschijnlijk met hetzelfde probleem, want haar blik staat al op oneindig en haar duwende armen bewegen op een automatische piloot. Dochter van een jaartje of twee in het stoeltje, papa op de bank aan de rand van het met rubber bedekte schommelgebied.
"Haal haar er maar uit, we gaan naar huis."
Uit het niets kondigt de man dit aan, pakt zijn tas en staat op. De vrouw lijkt wakker te schrikken uit haar oneindigheidsdroom en brengt het nieuws poeslief aan haar dochter.
"Ga je mee liefje?"
Het meisje schudt haar hoofd. Duidelijk tevreden met haar schommelende plek, geeft ze te kennen dat ze niet mee wil. Logisch natuurlijk, want schommelen is nou eenmaal leuk.
Wat er dan gebeurt, verbaast me een beetje. De blik van de vrouw verandert van oneindig naar alert naar verschrikt. Hey, dat kan niet. Ze zegt nee. Je ziet aan haar dat ze zich nu geen raad meer weet met de situatie en wendt zich tot de man bij het bankje. Ze wil niet mee, wat nu?
"Wie is hier de baas? Jij of zij?"
Logische vraag. Logisch antwoord ook. De dochter moeder.
Het duurt alsnog even voordat het meisje uit de schommel komt en daar komt nog het nodige omkopen met televisie en snoep aan te pas. Dan pas gaan de drie naar de uitgang.
Ik vind het een rare situatie. Het is wel duidelijk wie er thuis de broek aan heeft. Ik bespreek het voorval nog met mijn eigen vrouw en zij beaamt dat. Ze kent de moeder en daar komt nooit iets uit. Volledig ondergesneeuwd door haar man.
Vervolgens denk ik na over mijn eigen gezin. Nee, de jongens doen ook niet altijd wat ik van ze vraag. Maar dat heeft meer te maken met het niet (kunnen) luisteren dan met niet willen doen. Ga douchen. Tien minuten later. Waarom hoor ik de kraan nog niet? Omdat ze liggen te lezen. Dat soort dingen.
Dochterlief is een ander verhaal. Die zegt regelmatig nee. Tegen van alles en nog wat. Als het haar maar niet zint.
Hoe ga ik daar mee om? Krijgt ze van mij dan haar zin? Geen idee eigenlijk. Een beetje fifty-fifty. De ene keer geef ik toe, de andere houd ik vast of schakel ik naar een alternatief. Geen zin in de jurk die ik heb klaargelegd? Prima, dan doen we deze broek. Je boterham niet op willen eten? Oké, maar dan ook geen snoepje. Eerst goed meewerken met pyjama aantrekken en tanden poetsen, dan pas een verhaaltje.
Nee betekent nee. Van mij dan, niet van haar. Want haar nee accepteer ik niet. En als je niet heel snel mee komt uit die schommel, til ik je over mijn schouder en sjouw ik je zelf wel naar de uitgang.
Ah nee, zo erg is het dan ook weer niet. Maar ik heb toch medelijden met die vrouw uit de speeltuin. In die paar minuten laat ze zich zo kennen. Tegen haar man, maar ook bij haar dochter. Want die ziet een moeder die eigenlijk niks durft te zeggen en validatie nodig heeft van papa om iets te doen. Dat kan niet goed zijn.
En dus zeg ik nog maar een extra keer nee tegen mijn kleine meisje. Ik heb nee gezegd. Dus hou er nu mee op. Met grote, zielige ogen kijkt ze me aan. Echt niet, papa?
Nee. Echt niet.