Bedtijd Jun 3, 2020

We hebben een prima routine in onze avonden gebouwd.

Eten, nog even spelen terwijl ik de afwas doe, mama neemt de kids alvast mee naar boven, tanden poetsen, pyjama, lezen en hop, om 8 uur alle lichten uit en slapen.

Deze bedtijdmachine draait als een tierelier. 

Of nou ja, draait... Draaide is een beter woord. Want er zijn twee dingen die hier roet in het eten gooien.

1. Corona. Want met het ontbreken van een overdagritme, is er van een avondritme ook geen sprake. Regelmatig zitten we wat later dan normaal aan tafel. Het uitbuiken wordt dan ook later. Afwassen? Geen zin in. Plof liever met mijn telefoon of e-reader op de bank.

En als Skyradio je dan vertelt "Dit is het nieuws van acht uur" weet je dat je weer eens te lang hebt zitten lezen. 

2. Zomer. Olaf mag er als sneeuwpop dan dolblij van worden, ik als papa vind het maar een onding. Kom op Elsa, laat het gewoon lekker het hele jaar winter zijn. Dan krijg je ook niet dat soort nutteloze discussies in de slaapkamer.

"Maar het is nog licht buiten!"

Ja dus, het is al acht uur.

"Maar het is nog steeds licht buiten!"

Ja dus? Het is al half negen.

"Maar het is nog steeds licht buiten!"

Ja dus? Het is al negen uur en om tien uur is het dat nog steeds. Hop, naar bed, in bed blijven, kwebbel dicht en slapen.

Echt, bedtijd is tegenwoordig een ramp. Het naar bed krijgen van voornamelijk de jongste telg is nog geen probleem. Zo lang we maar gewoon het script volgen, gaat ze er gewillig in mee. 

Maar zodra haar nachtlamp aan staat, begint het geëmmer.

"Wacht, ik wil nog wat drinken."

Oké, nog een slokje dan. Dit is standaard kost en ik zou er op voorbereid moeten zijn door haar vóór het in bed leggen nog wat te laten drinken. #papafail.

"Wacht, ik moet je nog iets heel belangrijks vragen."

Heel belangrijk zelfs? Nou, kom maar op... Wat? Nee, ik kom niet bij je liggen, want het is geen weekend. Slaap lekker. 

"Wacht, ik moet je nog iets belangrijkerers vragen."

Oh ja? Nog eentje dan... Oké, ik zal mama vragen of ze naar boven komt om je nog een knuffel te geven. Nou, tot morgen!

En als mama dan boven geweest is voor een knuffel, volgen er nog eens twee of drie hele belangrijke vragen. 

Inmiddels is het, laten we zeggen, 20:30. Te laat voor onze smaak, maar het is een soort vakantie. Al 10 weken lang. Dit is nog een enigszins schappelijk tijdstip. Maar we zijn er nog niet dames en heren.

Beneden horen we het gestommel. Als je dan naar boven gaat, vliegt ze in haar bed. 

"Je ziet me niet!"

Nee, vooral niet onder die dekens. Kom, dan stop ik je nog een keer in. Als je dan de dekens weg slaat, ligt er een halve bibliotheek onder verstopt. Want die wilde ze nog lezen.

De volgende keer dat je naar boven gaat, zie je haar nog steeds niet. Onder de deken ligt wat Playmobil.

En de keer daarna Duplo. Of Donald Duckjes, of knuffels die ze al lang niet meer gezien heeft.

Soms ga je naar boven omdat er gehuild wordt. Dan zit er speelgoed vast in haar mond. Of is ze in haar enthousiasme met haar hoofd tegen het bed aan gebutst. Stiekem ben ik blij als dat gebeurt. 

Nee, wacht, dat begrijp je verkeerd. Ik vind het niet fijn als ze pijn heeft.

Maar na zo'n huilmoment en de daaropvolgende washandje-op-je-gezicht-knuffel blijft ze wél in bed liggen en gaat ze wél slapen. 

En dat is het uiteindelijke doel. Ook al gebeurt dat dan pas om tien uur en kan ik meteen door naar mijn eigen bed.